Kwakzalver of geneesheer: wie brengt beterschap in Den Haag?
Worden deze verkiezingen inderdaad een Keerpunt, zoals menigeen beweert? 'Het is druk rond het bed van de politiek, maar wie zijn de kwakzalvers en wie gaat de echte genezing brengen?', vraagt Jan Kuitenbrouwer zich in een lang essay af.
Pim, Geert, Thierry, Sylvana, Caroline, Pieter: ruim twintig jaar nu hijst Nederland politieke outsiders op het schild. De duurzaamste is Geert Wilders, tevens de enige die al binnen was en weer naar buiten stapte. Voor Pieter Omtzigt geldt dat ook. Als ook die over vijf jaar aan het hoofd van een stabiele partij van formaat staat, kunnen we concluderen dat insiders betere outsiders zijn dan echte outsiders. Dan is er een nieuwe aanwijzing dat het populisme misschien toch niet die ‘stem van de onderklasse’ is, van de ‘onzichtbaren’, de ‘verliezers’ - iets dat ik altijd moeilijk heb kunnen geloven, al was het maar omdat je in en rond die clubs zelden mensen aantreft die klinken alsof ze een winkelcentrum beveiligen of een kassa bedienen. De onderklasse bestaat, uiteraard, er zíjn verliezers, en velen van hen zijn boos over dat verlies, en populisten gebruíken die boosheid, maar om haar op te lossen? Ik hoor ze zelden over zaken waar ‘verliezers’ wat aan zouden hebben. Hogere uitkeringen bijvoorbeeld, of gratis OV.
Ook nu staan er weer twee geduchte nieuwkomers op het toneel, Caroline van der Plas en Pieter Omtzigt, en de electorale gouden bergen tekenen zich af. Het populistisch palet wordt breder. Er blijken nog twee andere thema’s te zijn waar kiezers boos om zijn en waar je ze nog bozer mee kunt maken: een disfunctionele overheid en het aan banden leggen van boeren. Maar ook de aloude hoeksteen van radicaal rechts, asiel en immigratie, wordt door BBB en NSC ruimhartig bediend. De komende verkiezingen worden een botsing van boosheden.
Paywall
Wilt u dit artikel lezen? Word abonnee, vanaf slechts 5 euro per maand.
Lees onbeperkt premium artikelen met een digitaal abonnement.
Kies een lidmaatschap
