Het mooiste aan de Tour de France: de Tourmiss
Dit wordt de 21e keer dat hij met zijn tweedehands Camper-combinatie achter het Tourpeloton aan rijdt.
In 1991 begonnen en sindsdien slechts 1 enkele keer overgeslagen. Dat was in 1996 – het jaar dat ze in Den Bosch startten, bij hem om de hoek nota bene, In het voorjaar van 1996 was zijn moeder om het leven gekomen bij een nogal opmerkelijk ongeval in huis, waaraan hij liever niet meer herinnerd wordt en waarbij twee zware boodschappentassen, een rondslingerend skateboard en een openstaande balkondeur betrokken waren. Op de begrafenis was hij bovendien Sandra tegen het lijf gelopen – Sandra was de vrouw van de begrafenisondernemer en tevens bakster van de lekkerste cake die hij ooit na zo’n plechtigheid had gegeten.
Een erotische wildwestbar bij de Bodensee
De rest van die zomer van 1996 verdeelde hij zijn gedachten tussen zijn moeder en Sandra, tussen Sandra en zijn moeder en hij achtte het niet verstandig om weer drie weken achter het Tourpeloton aan te karren. Dus bleef hij thuis, vulde zijn dagen met het zoeken van een antwoord op de vraag hoe hij ervoor kon zorgen dat met Sandra van het een zo snel mogelijk het ander zou komen. Tussendoor legde hij tweemaal daags een bosje verse tulpen op het graf van zijn moeder – en dat hield hij vol tot ver in het najaar, toen hij in de krant las dat Sandra en haar begrafenisondernemer naar de boorden van de Bodensee waren verhuisd en daar een erotische wildwestbar hadden geopend.
Maar verder was hij altijd gegaan, alle jaren.
Hij ging niet voor de koers.
Hij ging niet voor de renners.
Hij ging niet voor de natuur.
Hij ging niet voor het On the road-gevoel.
Hij ging niet voor de vakantie.
Hij ging niet voor de eenzaamheid die zijn tweedehands camper-combinatie hem bood.
Hij ging niet voor het contact met andere supporters.
Avec bier et pommes
De enige reden waarom hij al twintig zomers achter het Tourpeloton aancrosst, slaapt op parkeerterreinen langs de Route du Soleil die ’s nachts veranderen in kermissen van openlijke homoseks, in een colafles plast als de inhoud van zijn chemisch toilet over de rand klotst en hij het niet in de berm durft te legen uit angst voor de politie, in z’n eentje in een Frans dorpsrestaurant zit en altijd het bovenste van de kaart bestelt, avec bier et pommes, tussen dronken Hollanders, opgewonden Belgen, chagrijnige Fransen en dwaze Spanjaarden op een of andere bergtop staat te wachten op een peloton waarvan hij slechts een handvol renners kent die hem niet eens echt interesseren, de enige reden waarom hij dat allemaal doet, is de miss.
De meisjes met de bloemen en het vergulde colaflesje. Een klein clubje meisjes dat zich iedere dag in gesponsorde jurkjes hult, naar de fotografen lacht en een vent in lycra moet zoenen.
Hij is dol op missen. Hij is dol op alle vrouwen. Op echte vrouwen, niet op papieren sloeries of chicks van een paar pixels groot, nee, echte vrouwen die hij kan zien, horen, ruiken en voelen – al is dat laatste er in de Tour nooit van gekomen. Hele dagen hangt hij rond het erepodium, net als de missen. Ze herkennen hem intussen, aan het reusachtige fototoestel op zijn buik en de verlegen glimlach om zijn mond als hij om een foto vraagt.
Thuis, in Den Bosch, heeft hij ze allemaal in een album. Nou ja, niet allemaal natuurlijk, maar veel.
Missen
Hij staat op de foto met Camille Moreau, Melanie Simonneau, Jeanette Loeffen, Laura Steegmans – Leturgie, Jen Caudill, Malika Menard, Adeline Hauwaert, Marie-Alexie Bazerque, Alexandra Willemin, Ellyn Bermejo, Amelie Taugourdeau, Lenka Benediktiova, Justine Pichot, Armonie Jenton, Magali Corbineau, Anne-Marie Lickel, Elsa Boirie, Laura Antoine, Melina Bloomfield, en Alice Carlier. Anne-Valerie Michellier, Ornella Verrecchia, Astrid Orioux, Charlotte Viandaz, Julie Blanc, Emmanuelle Laurencot, Emene Nyame, Violaine Reynier en Jessica Sow hebben een arm om zijn scouders geslagen. Laura Antoine, Nesserine Mousli, Elodie Pleumeckers, Anne-Laure Vouillot, Claude Hermann, Cecile Bourdeau, en Veronica Thamalingam lachen opvallend lief en Marjorie Pochon, Charlotte Terrier, Elisabeth Petzl, Laura Fasquel, Marie Sobredo en Adele Lanson geven hem zelfs een kus, al zit het er niet in dat hij ooit nog een Touretappe gaat winnen.
De Tour, dat zijn de missen. Ze zijn zijn cols, zijn valpartijen, zijn doping.
Wanneer hij thuis, in Den Bosch, door dat album bladert, denkt hij altijd even kort aan Sandra van de begrafeniscake en aan of het een beetje weer is aan de Bodensee.
In aanloop naar de start van de Tour de France geeft Frank Heinen vijf redenen om van de ronde te houden. Hier leest u deel 1 en 2.
