Spring naar de content

Wie is de beste gitarist aller tijden?

De brandende kwestie van deze maand behelst de vraag wie we dienen te beschouwen als de beste rockgitarist aller tijden. Onze voorselectie, daarin met slechts twee landgenoten (sorry Ad van den Berg), ziet u hiernaast. Stemmen kan onderaan dit artikel. Update: nu met comment van Ad(je) van den Berg (ex-Vandenberg, ex-Whitesnake).

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Boudewijn Geels

 

 

Jan Akkerman
Werd in 1973 door het Britse muziekblad Melody Maker uitgeroepen tot beste gitarist ter wereld. Is zelf van mening dat hij dat de 39 jaar erna ook was. Bedacht geheel nieuwe klanken en technieken. Zijn progressive rock-project Focus, met fluitist Thijs van Leer, verwierf in de seventies wereldfaam. Ook anno 2012 covert menig bandje nog Hocus Pocus. De nurkse Volendammer treedt zelf eveneens nog regelmatig op. Op 12 december bijvoorbeeld, met Andy Summers (The Police) in Muziekgebouw aan ’t IJ te Amsterdam. Komt dat zien!

 

Jimi Hendrix
Nog altijd het prominentste lid van de Club van 27. Geen sterveling heeft ooit iets nuancerends over de verrichtingen van James Marshall Hendrix durven zeggen. En terecht, want een nummer van Jimi Hendrix, uitgevoerd door Jimi Hendrix, haal je er tussen twee miljard nummers van en door anderen binnen een nanoseconde uit. De Amerikaan, de nummer één volgens het blad Rolling Stone, is hét grote voorbeeld voor elke gitarist. Zijn onnavolgbare, vaak nogal gruizig klinkende solo’s waren aan vrouwen niet altijd besteed. Zijn fysiek was dat naar verluidt echter des te meer. En dat begrepen veel mannen dan weer niet.

 

Jimmy Page
Samen met Eddie Van Halen de meest invloedrijke hardrockgitarist aller tijden. Schreef tal van klassiek geworden Led Zeppelin-riffs (zoals die van Whole Lotta Love). Zijn composities waren veel spannender en gevarieerder dan die van die andere grote hardrockband van toen, Deep Purple. ‘Led Zep’ kwam in 2007 nog één keer bij elkaar in Londen. Twintig miljoen (!) mensen wilden de O2 Arena in. Helaas pasten er maar 18.000 in. Veel recensenten waren lyrisch over het – helaas eenmalige – concert. Gelukkig is er een dvd van, Celebration Day.

 

Eddie Van Halen
De uitvinder van het two hand tapping op de gitaarhals verhuisde op z’n zevende van Nijmegen naar de VS. Groeide daar uit tot een sensatie. Van Halens gelijknamige debuutalbum uit 1978 klinkt nog steeds alsof het vorige maand is opgenomen. Legendarisch: de openingsakkoorden van Runnin’ with the Devil en Eddies instrumental Eruption. De fabelachtig snelle gitarist spreekt nog altijd een grappig soort jaren-zestig-Nederlands met zijn drummende broer Alex. Helaas is Eddie al een tijdje behoorlijk ziek. Iets met een K. Griezelig dus.

 

Keith Richards
Miljoenen gitaristen zijn sneller dan hij, maar dat geeft niet, Keith Richards is misschien wel de beste slaggitarist die de wereld ooit heeft voortgebracht. Hij reeg als componist de legendarische gitaarriffs aaneen: Satisfaction, Paint It Black, Jumping Jack Flash, Start Me Up enzovoorts enzovoorts. Hij is bovendien verantwoordelijk voor het typische Rolling Stones-geluid. Richards, naar verluidt veel aangenamer mens dan zanger Mick Jagger, stond model voor filmpiraat Johnny Depp en, extreem grappig, het nogal wazige typetje Dicky Curtis in Jiskefet.

 

Jeff Beck
Gaat deze poll waarschijnlijk niet winnen omdat hij een echte ‘gitaristen-gitarist’ is. Werd in 1965 ingelijfd door de Yardbirds nadat Eric Clapton (zie volgend lemma) was overgelopen naar John Mayall’s Bluesbreakers. Begon achttien maanden later zijn eigen Jeff Beck Group met Ron Wood en Rod Stewart. Die twee zouden later bij het grote publiek veel beroemder worden dan hij. Beck is echter vele malen invloedrijker. Hij verkende gedurende zijn carrière de meest uiteenlopende stijlen. Luistertip: de cd Amused to Death van Roger Waters, featuring Jeff Beck op gitaar. Hemels!

 

Brian May
Genomineerd omdat we zijn composities en gitaarspel toch net iets onderscheidender vinden dan die van Eric Clapton (die volgens velen ongetwijfeld ook in dit overzicht had moeten staan) en omdat May een nog aardigere (én belezen – hij is gepromoveerd astrofysicus) vent is dan Richards. Als Mays roadie kort voor een Queen-optreden met een luide ‘krak’ de plug in zijn gitaar stak, was in de zaal onmiddellijk te horen dat het de gitaar van Brian May was. En wat May er vervolgens op deed… Ook op piano geldt het zonder haperen naspelen van Mays solo uit Bohemian Rhapsody als een belangrijke proeve van bekwaamheid.