Wat krijg je als je Freek Vonk met een pijlstaartrog kruist?
Dat was het eerste dat ik dacht toen ik onze nationale knuffelbioloog gisteren op zijn Facebookwandje zag, met die haaienbeetselfie in een Amerikaans ziekenhuisbed. Hij roflolde en stak triomfantelijk een duimpje op à la Dries Roelvink: top! Yes! Sharknado Vonk heerst grote tijd!
Afgunstig als ik ben & bovendien boordevol kinnesinne, jalousie de métier, bitterheid, zelfhaat en onverholen rancune, keek ik naar de 20K reacties onder zijn posting. Allemaal geile schoolmeisjes die schreven: zal ik je roze anaconda komen wassen, lieverd; nu ben je echt mijn held, kanjer; Freek for president; zal ik mijn slurf eens in je heerlijke biologengrotje steken, poes en: wat een geluk heb jij weer!? maar ik snap die haai wel,?zie je een lekker hapje voor je neus, dan moet je toch bijten??? denk dat menig dame dat met mij eens is???; beterschap, mijn dochter wil je wel helpen thuis met opruimen, afzuigen, verzorgen van Johan en je thee en eten geven.
In het beste geval krijg ik 150 reacties en dan is er echt een van mijn honden onder de Algarve-expres vermorzeld en moet ik tegelijkertijd minimaal terminale levercirrose hebben.
20k reacties!
Ondanks het afschuwelijke ongeluk wist de vagijnzwager van Bram Moszkowicz c.s. tijdens zijn gevecht met de dood nog een enorme lap tekst te tikken:
“Graag wil ik benadrukken dat dit een ongelukkige samenloop van omstandigheden is, waarbij noch Sharklab, mijn ploeg, ikzelf óf de haai er iets aan kan doen. Ik heb gewoon ontzettend pech gehad. Velen hebben op deze locatie met deze haaien gedoken. In de 27 jaar dat het Sharklab hier onderzoek doet, is dit nooit eerder gebeurd. Het is jammer dat ik deze mooie reis vroegtijdig heb moeten onderbreken, maar ik kan niet wachten totdat ik weer kan gaan duiken met deze prachtige dieren waar ik zo veel van hou. Als je wilt weten hoe dit precies is gegaan: hou mijn tijdschrift Wild van Freek in de gaten. Ik zal ervoor zorgen dat er binnenkort alles in staat.”
Natuurlijk ben ik hartstikke jaloers op Freek. Hij is dertig jaar jonger, mag op de kosten van de nationale treurbuis als een gek globetrotten en hij slaat overal een slaatje uit, terwijl ik in het zweet mijns aanschijns moet sappelen voor een paar lullige euri.
Uiteindelijk gaat het bij de Freek natuurlijk alleen maar om zijn toko en zijn schoorsteen die moet roken want het educatieve element van zijn programmaatjes is te verwaarlozen (misschien dat de triangelist van de Jostiband er nog wat van opsteekt). Ik vind de societybioloog een soort Floortje Dessing, maar dan zonder botox en siliconentieten. Floortje reist ook de hele wereld over met mijn belastingcenten, zogenaamd in het landsbelang en om het milieu te redden, maar die laat me daar toch een carbonfootprint na, man man, en die vervuilster is ook nog eens Omroepvrouw van het Jaar. Televisie is voor intellectueel uitgedaagden, bejaarden en bedlegerigen. Ik blijf het herhalen. Een op sterven na dood medium.
Bovendien vind ik Freek Vonk gewoon een mislukte Steve Irwin, zoals ik Martin Gaus een mislukte Cesar Millan vind. Maar Crocodile Hunter Steve Irwin stierf tenminste in het harnas. Goed, het blijft een domme dood, gespietst worden door een pijlstaartrog omdat je er met je lompe poten op bent gaan stampen terwijl dat beessie lekker lag te chillen maar de series van Irwin worden tot het einde der tijden herhaald en dat moeten we bij Freek Vonk nog maar afwachten. Overigens is dit een hilarisch filmpje over de heroïsche dood van Steve Irwin.
De tekst gaat verder onder de video.
Het is ook nog eens een behoorlijk gênante trend aan het worden: Bekende Nederlanders die hun vakantieongelukjes helemaal uitnasjen ter meerdere eer en glorie van zichzelf.
We hadden Gordon al op Mykonos (die surfplank die naar binnen was geschoten en dat hij op de Eerste Hulp zei dat ie er op gevallen was), het haarstukje van Gerard Joling dat tijdens een orgie in Dubai in de soep van sheik Mohammed bin Rashid Al Maktoum was gewaaid, Patty Brard die een bipsdruiper opliep op Ibiza en het hele eiland als boosdoener aanwees en last but not least Samantha ‘Barbie’ de Jong die tijdens televisieopnames in het Bwindi Impenetrable National Park in Oeganda bevrucht zou zijn door een gorilla.
Overigens is ‘Grizzly Man’ Timothy Treadwell mijn grote held qua natuurtelevisie. Die liet zich, samen met zijn vriendin, gewoon opvreten door die beren! Dat was nog eens fijne recyclage (jammer van dat horloge).
Timothy Treadwell groeide op in New York. Na een mislukte poging om acteur te worden raakte hij verslaafd aan crack, crystal meth, heroïne en alcohol. Naar eigen zeggen zocht hij zijn toevlucht in verdovende middelen nadat hij niet de rol kreeg die Woody Harrelson kreeg in de sitcom Cheers. Nadat hij uit het ziekenhuis werd ontslagen na een overdosis heroïne in de jaren tachtig vertrok hij op aanraden van een vriend naar Alaska om de beren te bekijken. Uiteindelijk werd hij dus voer voor ze: de liefde voor de beer gaat door de maag. What a wonderful way to go!
That’s showbiz en heel wat anders dan zo’n kutschrammetje van een aaibaar haaitje. Op naar de pijlstaartrog, Freek.
