Volgens Stutterheim is het blad blijven hangen in intellectueel-links denken. “Tegenwoordig denk je soms links, soms midden en soms rechts. Het is allang niet meer zo afgekaderd en verzuild. Ik vind dan ook dat HP/De Tijd niet echt in is meegegaan met die vernieuwing.”

Ik mompel nog wat over veranderingen in het papieren blad en de diversiteit aan columns op de website, maar breng het gesprek daarna maar weer terug op Stutterheim zelf. Hij kocht recent, samen met zijn vrouw Lisca Stutterheim, de Westergas. Niet als belegging, maar als plek om zijn tomeloze ideeënstroom op los te kunnen laten.

“Het begint nu pas een beetje te wennen” zegt Stutterheim nadenkend. ”Het is een tweede fase in ons leven, na 25 jaar in de danswereld te hebben gezeten. Precies vier jaar geleden ben ik uit het nachtleven gestapt. Dat was echt een bewuste keuze. Niet alleen stoppen met ID&T, maar ook stoppen met een bepaalde levensstijl. Ik heb dertig jaar naar elektronische muziek geluisterd, maar als je ouder wordt, verandert je ervaring en energie. Ik vond het steeds zwaarder worden, het uitgaan en alles wat erbij hoort.”

De relaxte houding van Duncan Stutterheim maakt langzaam plaats voor een serieuze blik als hij het heeft over de verkoop in 2013 van het dancebedrijf aan het Amerikaanse entertainmentconcern SFX, dat met een megalomane gretigheid achter elkaar bedrijven opkocht. Het zit hem jaren later nog steeds dwars dat SFX zijn met liefde opgebouwde kindje bijna om zeep hielp. SFX ging een paar jaar na de overname failliet, waarna ID&T dankzij wat geldschieters net op tijd bij de rand van de afgrond vandaan werd getrokken.

Stutterheim: “Ik droomde van Mysteryland in Brazilië en Tomorrowland in Amerika. We waren echt globaal bezig. Het was ineens een bedrijf van een paar duizend man. Toen dat mislukte, moest ik terug naar ID&T. Maar toen dacht ik: nee, dat doe ik niet. Ik wil een andere kant op. Een paar jaar later werd ik gebeld, dat het Westergasterrein op de markt zou komen. En na de eerste gesprekken begon het echt te kriebelen. Er draaide meteen filmpje in mijn hoofd. Dit was een plek waar ik mijn stempel op wilde zetten. We hebben het toen met een groep van 14 man gekocht. Allemaal Amsterdammers, en één Tukker. Dat was ook ons motto: van Amsterdammers, voor Amsterdammers.”

Ambitie genoeg, maar zijn energie en manier van werken botste met het bestaande Westergas-team, zo vertelt hij. Je proeft nog altijd het ongeduld in zijn stem. “Wij wilden hier zelf dingen gaan organiseren. Maar dat hadden ze hier nog nooit gedaan. Ze waren puur een verhuurtent. Wij wilden een eigen kerstmarkt of kunstbeurs organiseren, zelf iets creëren. Dat deden ze hier niet, niemand. We hebben toen van een paar mensen afscheid moeten nemen, vrijwillig én onvrijwillig.”

Wij wilden een eigen kerstmarkt of kunstbeurs organiseren, zelf iets creëren.

Het is duidelijk dat de komst van Stutterheim voor een cultuuromslag op het Westergasterrein heeft gezorgd. Zo wil hij in januari een grote interactieve lichtshow in de Gashouder organiseren, met elektronische muziek. “Dan gaat mijn hart echt sneller kloppen,” zegt hij gepassioneerd. “Je zit dan met het oude DNA in deze nieuwe tijd. Sommige mensen zag je in het begin denken: waar heb je het over? Maar wij vonden meteen: dit is te gek! We hebben nu sinds kort World Press Photo, een gerenommeerd cultuurinstituut, én RadioRadio, waar je laagdrempelig een pizzaatje kunt eten met een DJ en een biertje. Dát is de richting waar we heen willen.”

Dat hij groot blijft denken, blijkt uit zijn droom om over vijf jaar op het hele Westergasterrein een flinke kerstmarkt te hebben staan. “Ik wil een schaatsbaan, voorstellingen en veel leuke dingen. Geen k**-markt met commerciële shit, zoals ze nu op andere pleinen in de stad staan.”

De grootste discussie nu in Amsterdam gaat over de toenemende drukte in de stad en het grote aantal evenementen. In hoeverre wringt dat met je ondernemerschap hier?

“Wij zijn alleen maar de Westergas, niet het hele Westergasterrein. Want waar komt de overlast en hysterie vandaag? Van 32 duizend man op Milkshake en vijf dagen Rollende Keukens. Maar dat zijn wij helemaal niet. Ik heb niets met de buitenterreinen te maken. Ik vind wel dat elk park in Amsterdam twee tot drie keer per jaar voor grootschalige, overlastgevende evenementen gebruikt moet kunnen worden. Ook het Westerpark.”

Wat vind je zelf van de drukte in Amsterdam?

“Ik woon bijna heel mijn leven al in het centrum. Het aantal toeristen is nu veel te veel. De vuilnis op straat, de monocultuur van de winkels, het tekort aan handhavers, Airbnb, het is echt erg! En sluit dan ook al die onzin toeristen- en donutwinkels waarvan we allemaal weten dat het zwarthandel is.”

De liefde voor Amsterdam zit hoorbaar diep. Niet alleen noemt Stutterheim het de mooiste stad van de wereld, ook is hij bestuurslid van ‘Amsterdam 750’, de organisatie die de viering van 750 jaar Amsterdam in 2025 voorbereidt.

“In de periode waarin in het wat rustig had, heb ik serieus overwogen om in de lokale politiek te gaan. Ik voel me ook een D66’er in hart en nieren. Maar ik ben ook een pragmaticus die gewend is om resultaat te halen. Vanuit dat punt zou de politiek voor mij heel frustrerend zijn. Het werkt sterker voor mij om af en toe wat te zeggen via maatschappelijke organisaties als de Sportraad.”

“Tot mijn dertigste was ik redelijk hedonistisch. Ik werkte knetterhard, ook in het weekend. Het was een andere Duncan, met andere auto’s en interesses. Onlangs was ik bij de crematie van een goede vriendin. Als ik naar oude foto’s kijk, zie ik dat er al vijf mensen niet meer zijn. Dan sta je wel stil bij wat echt belangrijk is: je geluk van je gezin, je familie en je vrienden. Elke ochtend probeer ik tegen mezelf te zeggen: wees nou maar blij met wat je hebt. Vroeger was ik heel druk met heel veel werk. Nu probeer ik minder in het leven te proppen om er dan meer van te kunnen genieten. Net ben ik met mijn twee oudste kinderen naar Glastonbury geweest [het grootste openluchtmuziekfestival ter wereld]. Daar genoot ik intens van. Hun blijdschap werd mijn blijdschap.”

Wat voor ambities heb je nog?

“Ik ben al heel lang bezig om mijn vliegbrevet te halen. Ik ben al geslaagd voor mijn theorie en moet nu alleen nog zes praktijklessen. Terwijl ik geen VWO-diploma heb, omdat ik gepakt werd voor afkijken. Dat vliegen werd wel een soort obsessie voor me: fuck, ik ga daar niet weer afhaken!”

“Vliegen is ook één van de mooiste gevoelens, helemaal als je door de wolken heen vliegt,” zegt Stutterheim ineens met zachte stem. “Het is haast meditatief. Wel is het is 100 procent contra mij. Ik ben vaak slordig, maak dingen niet altijd af. Terwijl vliegen niet strakker kan. Alles staat in een boekje en op een checklist. Dat geeft mij een heel rustgevend gevoel. Vliegen werkt voor mij echt therapeutisch. Het is eigenlijk best leuk om een hobby te hebben, dat kan ik veel mensen adviseren,” zegt Stutterheim lachend. Meteen na deze woorden wordt hij weggeroepen. De volgende afspraak wacht al tien minuten. Rust is leuk, maar het moet bij Duncan niet te lang duren, dat is wel duidelijk.