Klimaatspijbelaars: een perfecte rorschachtest voor struisvogelpolitiek
Heeft u ook zo’n behoefte om te horen hoe het vroeger veel beter, en veel erger was? Wilt u ook weten hoe u net zo kunt worden als Eric Wiebes of Arie Slob als u later groot bent? Zit u misschien verlegen om levensadvies van Jan Dijkgraaf, zodat u weer begrijpt waarom klimaatverandering eigenlijk de schuld is van de ’n*gers in Afrika’? En bent u, na zo’n tien jaar millennialbashen, ook wel toe aan een nieuwe generatie om te stereotyperen? Goed nieuws! De komende week wordt er een om uw vingers bij af te likken.
Aanstaande donderdag is er namelijk een grote schoolstaking voor het klimaat door scholieren aangekondigd. In Zweden, Duitsland, en België kwamen hun collega’s er al eerder achter dat ze als collectief een machtsmiddel in handen hebben, dat te mediageniek is om te negeren. En in Nederland staan politici en opiniemakers klaar om met geheven wijsvinger achterover in hun leunstoel te gaan zitten.
Een groep idealistische jongeren met een goed punt en nog betere woordvoering blijkt de perfecte rorschachtest voor je wereldbeeld. Machthebbers reageren door te zeggen dat de kind’ren beter gewoon naar school kunnen gaan, opdat ze later groot en sterk de status quo in stand kunnen houden, net zoals zij. En de commentatoren maken eens goed gebruik van de hoeveelheid aandacht die ze kunnen trekken met hun podium, door de jeugd te beschuldigen van inhoudsloze aandachtstrekkerij en modieuze meeloperij.
Volksmennende complotdenkers proberen te ‘onthullen’ welke mensen of organisaties achter deze ‘spijbelcampagne voor het klimaat’ schuilgaat. En wie gewend is om wekelijks lezers op te hitsen en bang te maken, klampt bevreesd de parels vast vanwege deze ‘gehersenspoelde kinderen’ en ‘gebrainwashte klimaatmartelaars’. U dacht dat u opgelucht adem kon halen nu uw puber eindelijk een beetje begaan is met de wereld? Fout! U bent een kindermishandelaar!
Mijn hoofd tolt er een beetje van. Het lijkt nog maar net geleden dat ik overal mocht lezen hoe míjn generatie geen recht van spreken had. We waren te lui, te narcistisch, te weinig geëngageerd. Wat dachten we, dat we met een muisklik op sociale media de wereld konden verbeteren? Narcistisch waren we, alleen maar met onszelf bezig. En aanstellerig ook nog, met onze havermelk en lokaal geproduceerde vergeten groenten.
Vroeger, konden we horen, woonden we in kraakpanden, rookten we sjek en dronken we oploskoffie! Vroeger kwamen we nog in verzet, gingen we de straat op! Maar dan plant er nu een geëngageerde, proactieve generatie, vol ernst en zorgen over hun toekomst een staking, is het wéér niet goed.
Want wie zich zorgen maakt over het klimaat, over de 7 miljoen kilo poolijs die per seconde smelten van de ijskappen, die moet niet beginnen bij de honderd bedrijven die verantwoordelijk zijn voor 71 procent van de uitstoot en de regeringen die niet in staat blijken om ze ter verantwoording te roepen. Die moet beginnen bij zichzelf en niet zo hypocriet zijn. Ga eerst maar eens veganistisch eten, en niet meer bij de Primark je kleding kopen, kutpuber. Want dan kunnen we je tenminste weer belachelijk maken om je soyalatte en dan voelen we ons allemaal weer beter op ons gemak met onze rol in de wereld.
Er wordt zo neerbuigend gesproken dat ik al lezend bijna last krijg van een plaatsvervangende nekkramp. En dat dedain, dat dikker dan een snotklodder van de pagina’s afdruipt, is eigenlijk nog wel het meest veelzeggende. Want wat er eigenlijk mee gezegd wordt is; “wacht maar kindje. Je leert het nog wel. Je idealisme is naïef, en je ambities zullen net zoals de mijne falen”. Ze zijn liever neerbuigend tegen kinderen dan dat ze ingaan op de inhoud van hun boodschap. Want niets zo irritant als een goeddoener, die je herinnert aan je eigen falen, desillusies en tekortkomingen.
