Spring naar de content
bron: ANP

Wat boeit het klimaat, als je rendement en een rechtsstaat hebt?

Ik zag een tijdje terug een cartoon over klimaatverandering rondzingen op het internet. Een man in een gescheurd pak zit rond een kampvuur met drie kinderen in lompen. Op de achtergrond vaag een post-apocalyptisch landschap. ‘Yes, the planet got destroyed’, leest het onderschrift, ‘but for a beautiful moment in time we created a lot of value for shareholders.’

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Meredith Greer

Het voelt een beetje zinloos om over klimaatverandering te schrijven. De strekking van het verhaal begrijpen we allemaal wel. We worden namelijk sinds de jaren ’50 al gewaarschuwd dat het superverkeerdfout en de slechte kant op gaat. Niemand heeft zin om erover te lezen. Het enige wat je eraan overhoudt is een gevoel van onmacht en een vraag schuldgevoel over de flessen die je niet gerecycled hebt. En net zoals bij alle écht belangrijke dingen, die werkelijk invloed hebben op ons leven, is er amper door de materie heen te komen en wordt overal vooral gehamerd op eigen verantwoordelijkheid.

En terwijl wij ons hypocriet voelen omdat we nog steeds met een vliegtuig op vakantie zijn gegaan en te lang douchen, is er een groepje van slechts 100 bedrijven verantwoordelijk voor 71% van alle broeikasgassen. Shell, de nummer 9 op deze lijst, is onderdeel van de ‘industrietafel’ in het Nederlandse klimaatakkoord. En ze zijn de kwaadste niet, ze willen best mee op zoek naar manieren waarop ze de aarde minder hard naar de tering kunnen helpen. Maar alleen als we ze een miljard euro geven om deze ‘onrendabele investering te bekostigen’.

Tot nu toe komt er weinig terecht van het klimaatakkoord

Nederland heeft het klimaatakkoord van Parijs ondertekend, waarin staat dat de uitstoot van broeikasgassen in 2020 met minimaal 25 procent moet zijn gedaald zodat de opwarming van de aarde onder de twee graden blijft. Tot nu toe is daar, net als bij de rest van de landen, bijzonder weinig van terecht gekomen. Als we zo doorgaan zal de aarde al in 2040 met anderhalve graad verwarmd zijn, en gaan we verder hard op weg naar vier graden verwarming, blijkt deze week uit een extreem verontrustend rapport van het wereldklimaatpanel.

Wat maakt een graadje verschil nou uit? Om New York Magazine te quoten; bij graden opwarming van de aarde wil je eigenlijk, net zoals bij de stadia van kanker, niet eens het cijfer 1 zien.

Bij anderhalve graad opwarming moet je denken aan moet je denken aan hittegolven en bosbranden over de hele wereld, het uitsterven van koraalriffen, extreme droogte en overstromingen met grote gevolgen voor voedselproductie. Dit is op het moment een bijna onhaalbaar ideaal scenario. Bij twee graden verwarming, wordt al van ‘klimaatgenocide’ gesproken. 400 miljoen mensen zullen water tekort komen, en honderden miljoenen levens komen op het spel staan. De vraag is, volgens klimaatwetenschappers niet óf, maar wanneer Nederland onder water komt te staan. Dat zou al over zo’n 80 jaar kunnen zijn.

Wie vertrouwt dat we tegen die tijd vast wel slimme nieuwe technologische dingen verzonnen hebben om met klimaatverandering om te gaan, heeft vast gelijk. Écht rijke mensen zullen er hoe dan ook voor zorgen dat hun Alfa Romeo onder een afdakje staat. De rest van ons zijn afhankelijk van onze regering om ons te beschermen tegen de Noordzee. Ik herinner u er graag aan dat die vijftien jaar en 3,1 miljard nodig had voor een metrolijn van nog geen 10 kilometer.

Urgendazaak is historisch besluit

Afgelopen week oordeelde het gerechtshof in Den Haag dat milieuorganisatie Urgenda ook in hoger beroep gelijk had. Klimaatverandering is een “reëel” en “ernstig” gevaar waartegen burgers moeten worden beschermd, oordeelt het Hof. En juist de staat is verplicht om deze bescherming te bieden, en handelt daar onvoldoende naar. Het is een historisch besluit, waarin gehakt werd gemaakt van alle argumenten van de staat.

In de kranten wordt door rechtsgeleerden gewaarschuwd dat door dit vonnis de trias politica misschien wel in gevaar komt. En dit zijn allemaal interessante, belangrijke vraagstukken over de scheiding der machten. Je zou er hele proefschriften over kunnen schrijven. Op gerecycled papier natuurlijk. Minister Wiebes overweegt uit principe in cassatie te gaan, en vraagt zich af of ‘de rechter het mag overnemen van politici’. En dat is natuurlijk ook een heel reëel en ernstig gevaar om zijn burgers tegen te beschermen.

Ik blijf aan die cartoon denken; ‘Yes, the planet got destroyed, but for a beautiful moment in time we made sure our trias politica functioned perfectly.’

Onderwerpen