De teloorgang van het Pano-gevoel
Ooit werd ze omschreven als een lekkere meid, die niet op haar mondje gevallen was en ook nog wel iets te vertellen had. Toen viel ze in verkeerde handen en verwerd ze tot een 'ordinaire slettebak met een belabberde reputatie'. Wat ze ook doet, men wil haar niet meer. De adverteerders laten het afweten, de lezers zoeken hun heil bij de concurrentie en nu laat de zoveelste hoofdredacteur in successie haar ook aan haar lot over.
Ze waren met een stuk of tien man. Allemaal zo eind twintig, begin dertig en voor een groot deel afkomstig van een van de vele regionale kranten die in die dagen vanuit Den Haag opereerden. Daar, tijdens de eindeloze gemeenteraadsvergaderingen of na afloop van de jaarvergadering van de plaatselijke aquariumclub, hadden ze elkaar leren kennen.
Omstreeks 1960 waren de eersten van dit clubje door de kersverse hoofdredacteur Gerard Vermeulen naar de Panorama-redactie in Haarlem gehaald. Panorama was tot op dat moment een nogal suffig plaatjesblad geweest, waarin het wekelijkse breipatroon tot de inhoudelijke hoogtepunten behoorde. Het journalistieke métier werd op wel heel creatieve wijze uitgeoefend: de dienstdoende redacteur verzon de verhalen — meestal gebaseerd op een foto plus een éénregelig telexbericht — achter de schrijfmachine geheel uit het blote hoofd. Maar Vermeulen rook de veranderingen die in de lucht zaten, liet zich inspireren door buitenlandse bladen als Life en Paris-Match en besloot dat Panorama ook zoiets moest worden.
Paywall
Wilt u dit artikel lezen? Word abonnee, vanaf slechts 5 euro per maand.
Lees onbeperkt premium artikelen met een digitaal abonnement.
Kies een lidmaatschap