In vredesnaam, met humor en ironie
En Annie van de documentatie had in haar vrije tijd wel eens een gedichtje geschreven. Bij de tachtigste verjaardag van Annie M.G. Schmidt: het succes van de Parool-cabaretgroep De Inktvis.
Die avond dat Annie per ongeluk het schapepak verkeerd aantrok en er een forse staart uit haar kruis stak — dat weten ze allemaal nog. Gegierd hebben,ze, want als er iets die eerste naoorlogse jaren kenmerkte, dan was dat het vele lachen. Om de onnozelste dingen vaak; hing er, in een repetitiezaaltje een kitsch-schilderijtje van Sap van Drenthe, dan was 's mans naam alweer genoeg voor eindeloze lachbuien. „Voor mij en de meesten die werkten bij Het Parool was de bevrijding een blijvend feest," schreef Annie M.G. Schmidt vorig jaar in een gedenkboek over de krant. „Alles mogen zeggen, alles mogen schrijven, weer Engelse boeken en kranten, weer naar de bioscoop, theater, concerten, bananen uit Antwerpen, nylons uit Amerika, sigaretten en feestjes met veel onbekommerd gevrij."
Als bibliothecaresse was ze de oorlog doorgekomen. Via-via werd ze op 1 februari 1946 chef documentatie bij Het Parool, de verzetskrant die nu een manmoedige poging deed een legaal bestaan op te bouwen. Uit de bezettingstijd was een — onder anderen door Simon Carmiggelt verzamelde — groep getalenteerde en oorspronkelijke scribenten bijeengebleven, die meteen na de meidagen van '45 ander talent aantrok. Door de luttele pagina's waaruit de krant toen nog bestond, hadden de redacteuren volop tijd hun luchtige, milde ironie ook elders te publiceren. Ze schreven entrefiletjes in hun eigen krant, maar ook in het satirische maandblad Mandril en in de cabareteske Kleine Krant op de achterpagina van de Groene Amsterdammer. En ze vormden het journalistencabaret De Inktvis, dat de bakermat werd van tekstschrijfster Annie M.G. Schmidt.
Paywall
Wilt u dit artikel lezen? Word abonnee, vanaf slechts 5 euro per maand.
Lees onbeperkt premium artikelen met een digitaal abonnement.
Kies een lidmaatschap
