bron: anp

De zelfhaat van Theo van Gogh

'Mijn agressie heeft me niet veel vrienden opgeleverd. Maar afgezien daarvan, ook niet veel zelfrespect. Het is natuurlijk dom. Het is stuitend.' De zelfhaat van filmer en columnist Theo van Gogh.

Gepubliceerd op: 20/12 | 1991 Geplaatst in de volgende categorieën:

• archief
• Cultuur

door Henri de By

• E-mail
• Twitter
• Facebook
• LinkedIn

Theo van Gogh (34): “Mij overkomt nu de meest gruwelijke vorm van doodknuffelen. Martin van Amerongen schreef geheel tot mijn verbijstering die vleiende column over mij in het NRC Handelsblad. Hij eindigde zelfs met een wat groteske vergelijking met de heer Mozart. Ik heb Martin dan ook een brief gestuurd dat ik erg dankbaar was, maar dat Mozart wel al op z'n vijfendertigste doodging. En dat het dus een hele geruststelling was dat hij mij tenminste nog één jaar gaf. Dat is natuurlijk altijd meegenomen. Tsja, en dan word ik op de televisie in Glamourland ook nog uitgeroepen tot de grote belofte van de jaren negentig op filmgebied. Het is zorgelijk.

“Maar onlangs heb ik de regie gedaan van een toneelstukje van toneelgroep Miss Einstein, voorheen De Meisjes. Twee weken geleden ging dat in première in De Kleine Komedie en het was als vanouds: het is neergesabeld. Het doodknuffelen is dus in ieder geval nog niet doorgedrongen tot de theaterrecensenten. Bovendien stond een week later in NRC Handelsblad weer het oude vertrouwde kopje: 'Van Gogh beschuldigd van antisemitisme.' Ik wil niet beweren dat zoiets m'n hart warm doet kloppen, maar de zaak is wel weer in evenwicht gebracht. Ik wil maar zeggen: een ongelukkige opmerking van mijn kant in dit interview en het is weer helemaal voorbij met dat doodknuffelen."

“Ik heb er heel vaak over nagedacht waarom ik zo'n onwaarschijnlijke agressie heb. M'n moeder heeft wel eens geroepen: 'Je was ontzettend depressief.' Vroeger vond ik het leven inderdaad onmogelijk, daar komt het uit voort. Ik zag er totaal geen gat in. Ik zag mezelf niet nog veertig jaar vrolijk rondstappen. Ik dacht altijd dat ik voor m'n dertigste dood zou zijn. Zo geweldig vond ik het leven niet. En dat vind ik het trouwens nog steeds niet.