Toneel als Boze Droom

Als regisseur pleegt hij een extra en soms nogal hardhandig schepje boven op de werkelijkheid te doen. Echt en onecht in de wereld volgens Ivo van Hove. 'Ik heb veel fantasieën over geweld, die moet ik toch kwijt.'

Gepubliceerd op: 16/09 | 1994 Geplaatst in de volgende categorieën:

• archief

door Mieke Zijlmans

• E-mail
• Twitter
• Facebook
• LinkedIn

Zoals hij het Antwerpse café binnenkomt — fris geschoren, haar in de plooi, colbert, onberispelijk overhemd — oogt hij eerder als de jurist die hij ooit wilde worden dan als de succesvolle maker van theater waarbij zweet en bloed de toeschouwer bijkans om de oren vliegen. Ivo van Hove, regisseur, Vlaming, zondagskind, is op zijn 35ste alweer vier jaar leider van Het Zuidelijk Toneel in Eindhoven. Presenteren veel theatermakers zich als bohémien-achtige, artistiekerige types, bij wie slobberige kleren, paarse wallen onder de ogen en een vaalgroene teint getuigen van het gevecht dat de kunstenaar moet leveren met de materie om tot een resultaat te komen, Van Hove toont zich in elk geval uiterlijk de gezonde, verzorgde, vriendelijke causeur. "Ik maak theater voor mijn plezier." Een wat hoge, hese stem waarmee hij een smeuïg Vlaams spreekt. "Ik kan alleen maar iets goeds maken als ik er zelf echt lol in heb. Ik moet er elke dag mee bezig zijn; ik heb het over mijn leven, en daarvan wil ik geen tijd verspillen. 

"Ik wil van de acteurs houden en ik wil dat ze van mij houden. Dat is een conditio sine qua non. Ik kan er ontzettend slecht tegen wanneer acteurs conflicten opzoeken. Dan gedij ik niet, dat is tijdverlies. Dat is oninteressant. Voor mij levert dat niks op. Ik kan alleen gedijen in een atmosfeer van liefde, van afgesproken liefde. Van de eerste tot de laatste dag. Daarna kan het gebeuren dat we elkaar nooit meer zien. En daar zit ik dan verder ook niet zo mee. Toneel beheerst wel mijn leven, maar ik lig er niet van wakker."