Modder uit goud
Als het op televisie over Turks fruit van Jan Wolkers gaat, tonen ze bijna altijd het moment dat Rutger Hauer met Monique van de Ven achter op de fiets tussen de auto’s door over de Dam slingert.
Op de achtergrond fluit Toots Thielemans het overbekende themaatje. Grappige scène, vooral door Hauers speelse improvisatie met het niet-geregisseerde autoverkeer. Als er iets meer tijd is, komt een van de seksscènes in het atelier ook nog aan de beurt, maar wat je zelden terugziet, is de confrontatie van ‘Jan’ met Olga als ze net aan haar hersentumor is geopereerd. Olga is niet helemaal goed meer in het hoofd is de boodschap die hier moet worden overgebracht, iets wat meer acteerkunde vergt dan over de Dam fietsen of neuken, meer dan Verhoeven bij elkaar weet te sprokkelen, zodat het wel een deerniswekkende scène wordt, maar vooral door het beroerde spel.
Paul Verhoeven kan uitstekende films maken, maar spelregie is nooit zijn forte geworden. Zeker toen hadden Nederlandse regisseurs de neiging om te denken dat drama pas drama is als er in koeieletters DRAMA op staat. In een Nederlandse speelfilm eindigt een béétje cafégesprek met een klap in het gezicht en iemand die wegrent. Vervolgens moet ook nog even duidelijk benadrukt worden hoe pijnlijk dit voor de achterblijvende partij is, door hem of haar nog iets te laten roepen tegen de dichte deur.
Paywall
Wilt u dit artikel lezen? Word abonnee, vanaf slechts 5 euro per maand.
Lees onbeperkt premium artikelen met een digitaal abonnement.
Kies een lidmaatschap