Meer van hetzelfde
Harper en zijn nieuwe begeleidingsband kicken de deur in met een paar intense rockers – met een gezonde hoeveelheid funk en blues erin. Maar zodra de luisteraar de illusie krijgt dat er een enerverend rockfeest aan de gang is, kruipt de Amerikaan terug in zijn schulp. Voor het resterende half uur verandert hij van hitsige gitaarmisbruiker in een introspectieve singer-songwriter. De soort die hij al jaren uithangt: met mid-tempo ballads, saai spel en eenkleurige zang.
Harper-fans vinden al sinds mensenheugenis dat hun ster niet in staat is in de platenstudio zijn materiaal op dezelfde overtuigende wijze uit te voeren als in de concertzaal. Volgens de veertigjarige zanger-gitarist is dat deze keer wel gelukt: Harper beweert dat hij eindelijk de sound heeft gevonden die hij al zo lang zoekt. Wel misschien in zijn hoofd, of op het podium, maar de manier waarop hij hier klinkt, is alleen maar meer van hetzelfde. En waar hij zich probeert te vernieuwen, komt hij zelfs belachelijk over. Bijvoorbeeld op de track Fly One Time, waarop hij als een Jimi Hendrix-imitator klinkt die per ongeluk in een David Bowie-tributeband is beland.
Ivan van Vliet-Herskovits