Het verval van het AD
Na de fusie met zeven regionale kranten zegden de lezers van het AD massaal hun abonnement op. Nu moet een derde van de redacteuren eruit. Wat is er toch aan de hand met de tweede krant van Nederland? Over fatale overnames en knoeiende hoofdredacteuren. ‘Elk artikel moest opeens in acht stukjes worden gehakt. Alsof onze lezers debiel zijn!’
Gerard den Elt leidde zojuist een bijeenkomst die even vrolijk was als de gemiddelde begrafenis. Toch stapt de voorzitter van de AD-redactieraad met een opgewekt gezicht het Rotterdamse grand café Engels binnen. “O nee, het viel absoluut niet mee net,” benadrukt hij na het bestellen van een kop thee. “Iedereen die niet per se moest werken, was present. Ik zei: ‘Kijk links naast je en kijk rechts naast je. Na 1 september zal vermoedelijk een van de twee collega’s er niet meer zijn.’” Inderdaad, voorwaar geen feestelijke boodschap. Den Elt knikt en roert in zijn glas. “Maar dat neemt niet weg dat er ook na 1 september gewoon een krant wordt gemaakt, door de redacteuren die wél blijven.” Die blijvers gaan zelfs een bétere krant maken, voorspelde AD-hoofdredacteur Jan Bonjer op 20 mei in NRC Handelsblad. Een opmerkelijke uitspraak. Immers, wat hebben de redacteuren die per 1 september op de keien staan de afgelopen jaren dan zitten doen?
Het gehele artikel staat deze week in HP/De Tijd.
