Beste Pim,
‘Hallo Pim,” zei ik toen ik je vorig jaar voor de tweede keer van mijn leven een hand gaf. En ik schrok meteen van mijn eigen vrijpostigheid. Ik dacht even dat we elkaar goed kenden, maar ik had je eigenlijk vooral gezien op het podium, op de platenhoezen, bij de credits en op de televisie. Ik wilde stumperend mijn onhandigheid corrigeren en begon mezelf voor te stellen, maar je was me voor. “Hallo!” zei je, alsof je een oude vriend terugzag. Soms overvalt je een kinderachtig gevoel van tevredenheid. Daar, op het podium van de Heineken Music Hall, overkwam dat mij. De grote Pim Koopman en ik, makkers in muziek. We vierden vijftig jaar Nederlandse popmuziek, en jij was daar met Kayak. Ik had het belangrijk gevonden dat jij daar met Kayak zou zijn. Kayak was dan in 2008 misschien niet meer de hipste band van ons land, een gezelschap met zo veel geschiedenis en muzikale kwaliteit hoorde daar te zijn.
Toen ik net naar popmuziek begon te luisteren, drong mijn vriendje en tevens rechtsbuiten van ons voetbalteam Arjan de platen van de ‘beste band ter wereld’ op. Voor The Last Encore moest hij nog zijn best doen, maar Starlight Dancer ging een stuk makkelijker. Ik was al fan, missie van onze spits geslaagd. Toen ik later de kleine lettertjes van de vroege Kayakplaten ontcijferde, begreep ik dat jij een van de grote mannen achter de band was. Da’s opvallend, want meestal zijn de drummers de stille dommekrachten achter in de band. De mannen waar de grapjes over gemaakt worden. Jij was de drummer, maar ook pianist, arrangeur, zanger, dirigent… En componist van één van de mooiste, breekbaarste en meest wanhopige Kayak-liedjes: Still My Heart Cries For You.
Je had lol in de muziek, daar op dat Amsterdamse podium. Vriendelijk, toegankelijk en vrolijk. Je wist precies wat er aan de hand was in de muziek. Dat viel me op, misschien omdat ik dacht dat je genoeg had aan Kayak.
Eerlijk gezegd heb ik een tijdje gedacht dat je het kwijt was. Je bent tenslotte de ontdekker van Maywood en producer van Mother How Are You Today. Ik vind dat een draak. En Rio van diezelfde band, nou ja, laat ik zeggen: ik denk dat ik niet tot de doelgroep hoor. En ook niet van die van het door jou geproduceerde Saturday Nights van Patricia Paay. I Will Follow Him van José. Maar als ik wat beter had gekeken, dan had ik geweten dat je ook Nightlife van Flavium had gedaan. Rosalyn van Vitesse en The Eyes Of Jenny van Sandy Coast. Maar ik vond je echt de held als lid van Diesel. Sausolito Summer Nights is een van de beste liedjes uit de Nederlandse popgeschiedenis. Of Down In The Silvermine, heerlijke hit. Eigenlijk was je nooit voor één gat te vangen.
Ik had nog graag wat langer met je doorgekletst daar in Amsterdam. Maar jullie moesten spelen. Da’s een goeie reden om een gesprek af te ronden. Tot zo, zeiden we nog, maar er waren heel veel mensen die avond. En iedereen wil wat van iedereen op zo’n dag, dus het kwam er niet meer van. Ik heb je niet meer gezien, geen hand meer gegeven. Dat komt nog weleens, dacht ik…
Het is er niet meer van gekomen. En nou heb ik spijt dat ik niet even naar jullie tour van dit jaar ben geweest. Shit, Pim, er was nog zo veel om over te kletsen, en zo veel muziek om nog te maken…
Leo Blokhuis.
Leo Blokhuis is journalist en popprofessor.
Pim Koopman overleed op 23 november.
