Spring naar de content

Open brief aan ijdeltuit Peter R. de Vries

Peter R. de Vries heeft veel talenten, maar wil hij niet té veel? Eerder strandden zijn pogingen om premier, talkshowhost en Ajax-voorzitter te worden. Nu is hij voortdurend in de weer met strakke truitjes, verborgen camera’s en onthullingen zonder daadwerkelijke consequenties.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Redactie

Beste Peter,

In de afgelopen twee weken heeft een rechter twee keer een vonnis uitgesproken in een zaak tegen jou. In het dubbele kort geding dat seriemoordenaar Koos H. aanspande stond wat op het spel. De eerste drie uitzendingen van je nieuwe seizoen, die sowieso. Maar misschien zelfs je eer. Als de rechter je zou terugfluiten, zou Nederland de resultaten van ‘de grootste verborgen camera-actie ooit’, zoals je het zelf noemde, nooit zien. Dat zou een enorme klap zijn na acht maanden werk, zeker voor iemand die zo slecht tegen zijn verlies kan als jij. Ieder normaal mens zou er nerveus van worden. Jij ook? Heb je er een minuut minder van geslapen? En de kernvraag: heb je één, maar dan ook maar één minuut aan jezelf getwijfeld?
Even terug naar 1995. Je debuteerde op de televisie. Het was een spannende tijd. Voor jou, maar ook voor mij, omdat ik als redacteur, samen met jou en regisseur Robert Jansen, verantwoordelijk was voor je allereerste uitzendingen, toen nog op RTL 4. Ik herinner me hoe Robert en ik twee dagen voor de eerste uitzending samen tot half vijf ’s ochtends doorwerkten om het programma af te krijgen. De volgende ochtend verscheen ik geradbraakt op kantoor. Je riep me even bij je en zei: “Peet, er móet vanmiddag nog een klein item worden gedraaid. En jij bent de enige die dat kan doen.” Ik protesteerde, want ik kon nauwelijks op mijn benen staan. Maar je won het door een combinatie van jouw drammerigheid en mijn eergevoel. Je was onbetwistbaar de best ingevoerde misdaadverslaggever van Nederland en als die mij, specifiek mij, nodig had, moest het maar.
De volgende ochtend vond ik een fles Johnny Walker Black Label op mijn bureau, als dank voor de inzet. Dat tekende je. Je eiste veel van de mensen om je heen, maar dat was niet erg, het was alleen wat je ook van jezelf vroeg. En je beloonde loyaliteit en stond voor je mensen. Meer dan eens ben je in de bres gesprongen voor mensen die voor je programma werkten, maar met John de Mol Producties, en later Endemol, in conflict kwamen over bijvoorbeeld hun salaris.

Lees de rest van het artikel in HP/De Tijd van deze week