Spring naar de content

Rechts populisme

Het is steeds moeilijker de islamcritici als vreemdelingenhaters in de hoek te zetten

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Redactie

Als laatste land in Europa heeft Duitsland nu ook zijn islam-basher. De bankier en voormalige SPD-wethouder Thilo Sarrazin moet zijn positie bij de Bundesbank opgeven na publicatie van een boek waarin hij ‘de opheffing van Duitsland’ aankondigde: het Duitse volk zou minder intelligent worden als gevolg van de massa-immigratie uit islamitische landen. Sarrazin zal als martelaar van het vrije woord aanhang krijgen, al was zijn beroep op de eugenetica niet vrij van racistische smetten en maakte hij het zijn critici zo wel erg makkelijk om zijn boodschap terzijde te schuiven. Zijn ontslag is terecht. De politieke onafhankelijkheid van de Bundesbank is alleen houdbaar als zij niet in opspraak komt en zich op haar financiële kerntaken richt. Dat deed Sarrazin duidelijk niet.

Dat de Bondsrepubliek in deze discussie voor een inhaalslag staat, heeft alles met het nazi-verleden te maken. Oostenrijk, met een vergelijkbaar verleden, had van zulke taboes geen last en zat tien jaar geleden vanwege regeringsdeelname van de FP van Jörg Haider al in de beklaagdenbank. Op last van Frankrijk en België, die met Jean-Marie Le Pen en Filip Dewinter hun eigen besmette volkspolitici hadden, overwoog de EU sancties tegen Wenen. Die werden snel ingeslikt, omdat zo’n bestraffing koren op de molen van Haider was en geen enkele lidstaat op dit punt helemaal zuiver is. In Italië regeren voormalige neofascisten al jaren mee. Daarentegen bestaat bij onze zuiderburen al meer dan tien jaar een cordon sanitaire tegen het Vlaams Belang (eerder Vlaams Blok), en wordt nu zelfs vergenoegd geconstateerd dat die uitsluiting heeft gewerkt. Bij de laatste verkiezingen verloor de partij aanhang (die liep over naar de ‘nette’ Vlaamse partij van Bart De Wever), maar België heeft nog steeds geen regering. Net als Nederland, waar Geert Wilders zich uit de kabinetsformatie terugtrok nadat hij het CDA een week lang voor zich had laten kronkelen.


Nergens in Europa weten gevestigde partijen zich raad met populisten die bezwaar maken tegen de instroom van migranten en, vooral, de gebrekkige integratie van moslims. Het is steeds moeilijker de islamcritici als vreemdelingenhaters in de hoek te zetten, want er gaat geen dag voorbij zonder dat moslims voor slecht nieuws zorgen. Het is niet zozeer de theorie als wel de praktijk die de islam tot zo’n onaangenaam verschijnsel maakt, of je haar nu als politieke ideologie of religie beschouwt. De vrijheid van godsdienst mag een grondrecht zijn, maar wat moet je met een religie die daar zelf geen boodschap aan heeft? Het is een wonder van tolerantie dat de politieke klassen in Europa daar zoveel geduld mee hebben, want de islam dringt zich op en de afkeer is overal voelbaar. Politici die daar weerstand tegen bieden en bezweren dat moslims dezelfde rechten hebben, roeien tegen de stroom in. In Amerikazien we vergelijkbare discussies rond de bouwplannen van een islamitisch centrum bij Ground Zero.

Toch is dit populisme niet nieuw en het verzet ertegen zelden principieel. Frankrijk kent dit verschijnsel al sinds de Algerijnse onafhankelijkheidsoorlog en machiavellistische politici hebben het leren waarderen. François Mitterrand gebruikte het Front National om rechts te verdelen en links aan de macht te houden, tot links het in 2002 tegen Le Pen aflegde en Jacques Chirac makkelijk zijn herverkiezing won. In België houdt het cordon sanitaire tegen Dewinter het machtsmonopolie van de Waalse socialisten in stand en kan in Vlaanderen niet tegen links worden geregeerd. In Nederland gedroeg de PvdA zich alsof er al zo’n cordon tegen de PVV bestond en rechts geen regering kon vormen, een verwachting die Wilders nu zelf lijkt te bevestigen. Rechts populisme, altijd een virus dat moet worden geïsoleerd, komt links lang niet altijd slecht uit. Alleen in Frankrijk, waar Nicolas Sarkozy met rauwe straattaal president werd en nu Roma laat uitzetten, en Italië, waar links deels uit oude communisten bestaat, werkt die truc niet meer. Daar is de politiek zo incorrect dat er amper nog correctie mogelijk is.


Weliswaar is politieke correctheid overal als valse academische ideologie ontmaskerd, maar zij is in beleidskringen nog onverminderd aanwezig. Dat komt omdat de elites aan correcte omgangsvormen hechten, geen andere legitimatie hebben en hun oude machtsspelletjes voortzetten alsof er niets aan de hand is. Vervreemding van het eigen volk is bovendien geen exclusief Europees verschijnsel. Een toenemend aantal Amerikanen verdenkt hun president ervan moslim te zijn. Van onze politici wordt gezegd dat zij dhimmies of theedrinkers zijn, maar zover gaan Überfremdung en zelfislamisering hier nog niet.

Onderwerpen