Muziek die bijna stilstaat

Twee weken terug waren ze nog in het land: de Braziliaanse minimalist Vinicius Cantuária en de Amerikaanse impressionist Bill Frisell. Hoewel er geen kwast aan te pas kwam, schilderden beide gitaristen rake portretten van de Latijns-Amerikaanse diaspora in New York City. Als een slaapwandelende Antonio Carlos Jobim voorzag Cantuária deze klankschilderingen van zijn dromerige, Spaanstalige vocalen. Spaanstalig, omdat Lágrimas Mexicanas, het album dat ze in ons land kwamen promoten, voor het merendeel in die taal wordt gezongen. Nadat Cantuária halverwege de jaren negentig van Brazilië naar Brooklyn verhuisde, werd hij getroffen door de overweldigende aanwezigheid van klanken uit de Spaanstalige wereld. Samen met Bill Frisell begon hij met het schrijven van een handvol songs die uiteindelijk onder de titel ‘Mexicaanse tranen’ werd gebundeld. Beide muzikanten experimenteren al jaren met het mengen van hun eigen erfenis – bij Frisell is dat de jazz, bij Cantuária de bossanova – met loops, samples en elektronische geluiden. Zij speelden al vele malen op elkaars platen, maar dit is het eerste gezamenlijke werkstuk. Hun samenspel gaat zo diep dat het lijkt alsof de twee niet hun eigen vingers maar die van de ander aansturen. Het duo excelleert in het spelen van muziek die bijna stilstaat, waardoor de tonen en klanken zichtbaar lijken te worden. En dat levert een schoonheid op die zich niet laat vergelijken.