De Comedy Awards

“Wazzup? Good to see you!” Joviaal stapt Jon Stewart op me af. Hij drukt me de hand. Hoe het met Howard is? vraagt hij.
Ik ben even van mijn à propos.
Dan ontdekt de beroemde komiek dat ik helemaal niet voor Howard Stern werk – dat doet mijn buurvrouw hier op de rode loper – maar slechts voor het onuitspreekbare Nederlandse tijdschrift age-pee-the-time. Een korte frons volgt. En weg is hij. Naar de volgende vragensteller.
We bevinden ons op de stoep voor de Hammerstein Ballroom, een chique zaal in hartje Manhattan. Gelikte presentatrices staan klaar om vragen te stellen aan de sterren die op de Comedy Awards afkomen. De vrouwen arriveren onder dikke lagen make-up, met open pumps, het ene cocktailjurkje is nog kleiner dan het andere. Dat is een prestatie, want het is rond het vriespunt in New York.
Maar dat zijn de wetten van de rode loper. Sterren dragen geen jassen; ze lachen breeduit, ook als niemand een grap maakt; ze hebben het vooral naar hun zín. Rechtop flaneren ze langs de camera’s. Aan de andere kant van het koord, naast de loper, staat het journaille drie rijen dik opgesteld. Het is zo druk dat er voor sommige media – waaronder wij en die van Howard Stern – geen ruimte is in de open tent die over de rode loper is gezet. De media-aandacht voor de Comedy Awards is domweg te groot. Maar dat krijg je ervan als je met Will Ferrell, Eddie Murphy en David Letterman de crème de la crème van de comedy uitnodigt.
Comedy wordt steeds serieuzer genomen in de Verenigde Staten. 140 miljoen Amerikanen stemmen minstens één keer per maand in op tv-zender Comedy Central en gezichten van de zender Jon Stewart en Stephen Colbert sieren regelmatig de tijdschriftencovers. Gasten als Barack Obama en Mike Huckabee willen zélf graag optreden in hun shows. Toen de twee talkshowhosts vorig jaar een March to Restore Sanity in Washington initieerden, kregen ze honderdduizenden op de been en beheersten ze dagenlang de media.
Comedy leeft in Amerika.

Lees het gehele artikel in de HP/De Tijd van deze week.