Spring naar de content

Geen abortuspil bij de drogist, alstublieft

“Nog steeds is er voor een abortus een paternalistische bedenktijd,” zegt gynaecoloog Gunilla Kleiverda in Opzij van deze maand (5 mei 2012). Het stukje eindigt met haar stelling: ‘De vrouw beslist, de abortuspil bij de drogist’. Volgens mij strijdt Kleiverda de verkeerde strijd.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Pauline Bijster

Een abortus ondergaan in Nederland is namelijk niet zo moeilijk. Met of zónder verwijzing van een huisarts kun je in een kliniek een afspraak maken, ze zitten in iedere Nederlandse stad. ‘Anonieme’ gynaecologen helpen je meer dan graag van je zwangerschap af. En dat kost niets. Mocht je nog minderjarig zijn en niet willen dat je ouders erachter komen, is de kliniek zelfs bereid de factuur voor de antibiotica die je erna krijgt, niet via je zorgverzekering te laten gaan – hoorde ik laatst. Onze feministische voorgangers hebben deze mogelijkheid met succes bevochten, iedere vrouw kan hierover zelf beslissen.

De bedenktijd is er ook: vijf dagen. En die is wel nodig. Een abortus is niet zomaar iets: het is een aanslag op je lichaam en op je hormonen waar je U tegen zegt. Het doet pijn, lichamelijk en emotioneel en je moet er dus van bijkomen – niet zelden duurt het veel langer dan de voorgeschreven zes weken voordat een vrouw hier overheen is. Ik vind dat pilletjes die bij de drogist worden verkocht, niet zulke zware gevolgen mogen hebben. Je koopt je antibiotica ook niet bij de Kruidvat. Dat heeft niets met de paternalistische maatschappij te maken – zo kun je alles wel afschuiven op mannen. Maar het zou volledig voorbijgaan aan het feit dat er gevolgen vastzitten aan zo’n pil, en waarom zou je die gevolgen ontkennen?

Sterker nog: als je echt geëmancipeerd bent, zou je ervoor kunnen pleiten dat voorbehoedsmiddelen een mannenzaak worden. Dan is die hele abortuspil namelijk niet meer nodig, want dan word je als vrouw niet ongewenst zwanger. Andere mogelijkheid: zelf beter voor de anticonceptie zorgen. Is ook niet zo moeilijk. Door abortussen nog gemakkelijker toegankelijk maken, hoeven vrouwen niet het werkelijke probleem in de ogen te kijken en daarover na te denken, en wordt iets wat eigenlijk heel groot is namaak-klein gemaakt.

Ook hoeft de vrouw in kwestie niet een andere emancipatiestap te maken: er goed over nadenken waarom een baby niet of misschien wel zou kunnen. Soms kan een baby namelijk best. Het is onzin dat we in Nederland in hoogopgeleide kringen het pas ‘normaal’ vinden om een baby te krijgen ná je dertigste. Dat is pas ongeëmancipeerd.