Zeven redenen om niks van de slotweek van de Giro te missen
Vrijdag is de Giro d’Italia twee weken onderweg. Ik heb er weinig van gezien, maar de berichten uit Italië zijn geruststellend: nog niks gebeurd. Vanaf nu mag er echter geen minuut gemist te worden. Meld je ziek, verwaarloos je kinderen en ga languit op de bank liggen. Hier zeven redenen om geen minuut van de Giro-slotweek te missen:
1. De Tour is een lellebel met veel make-up en mottig blond piekhaar, de Ronde van Vlaanderen een stevige Vlaamse boerenmeid en de Ronde van Polen een vrouw in een verschoten lila trainingspak. De Giro is de ultieme klassieke schoonheid. Ze heeft bovendien haar eigen tanden nog.
2. Italië is toevallig ook nog eens het mooiste land ter wereld. Voor wie nu zegt: maar dit of dat land, dat is toch ook best mooi? Forget it.
3. Het is mei en zoals bekend is de wereld in mei op haar alleraangenaamst. Zacht lentelicht strijkt door de bomen langs de kant van de weg en door de steegjes waar het peloton zich doorheen wurmt. Even staat het leven in bloei.
4. De Mortirolo, de Gavia, de Giau… Onherbergzame bergpassen waar renners zich een weg overheen moeten worstelen. Onder watervalletjes door, over grind, door lang geleden verlaten bergdorpjes. Geen roodverbrande Hollanders langs de weg. Misschien hier en daar een herder. De Alpenregen gaat langzaam over in hagel, de mistlampen van de volgauto’s springen aan en jij draait de thermostaat nog een graadje hoger.
5. José de Cauwer en Renaat Schotte. Olijkste duo van het wielercommentaar bevindt zich bij het Belgische Sporza. Renaat de journalist, José de oud-renner en daarmee de specialist.
‘In 1937 won Alfredo Panucci hier in L’Aquila. Alfredo, zoon van een communistische betonvlechter uit Palermo, reed zijn eerste wedstrijden op een geleende driewieler, José. Panucci alias “De Dolle Spitsmuis van Monteriggioni”, die later met zijn eigen dochter zou trouwen. Hun zoon heeft een winkeltje in garen en band net om de hoek van de Piazza Navona in Rome. Wist jij dat, José?’
‘Renaat, laat ons naar de wedstrijd kijken. Kevin Seeldraeyers goed mee voorin, werkend voor Kreuziger.’
‘Wiens tante nog altijd het wereldrecord bierviltjeshappen voor vijftigplussers in handen heeft.’
6. Het niveau stelt niet zoveel voor. Het peloton bestaat uit 160 Italianen, een handvol Zuid-Amerikanen, wat Belgen en een verdwaalde Nederlander (die dan ook nog Tom-Jelte Slagter heet). Zo krijg je het gevoel dat je ook wel eens hebt als je op vakantie opeens een restaurant aantreft waar uitsluitend de lokale bevolking komt. Je eigen mini-ontdekkingsreis, in een peloton van renners met klinkende namen waarvan je nog nooit gehoord hebt. Eindelijk eens ontspannen juichen voor een volstrekt onbekende renner, daar zijn er in de Giro meer dan genoeg van. Zo juich ik dezer dagen voor de Tsjech Jan Barta, tot nog toe zonder succes.
7. Je valt nergens zo heerlijk bij in slaap.
