Post voor Sneijder
Hoi Wesley,
Jij bent acht jaar en je speelt bij Ajax. Jij wel.
Het kunstgrasveld naast De Meer baadt in koud schijnwerperlicht en je staat in de rij, wachtend op je beurt bij een suffe loopoefening. Als de trainer even niet kijkt, gooi je met kunstgraskorreltjes.
Langs de kant staat een meneer met een camera. Je weet het nog niet, maar die man diept over twintig jaar een videoband uit een vuilniszak en op die band sta jij, zo oud als je nu bent, en laat hij zien hoe je met kunstgraskorreltjes gooit als de trainer even niet kijkt.
Ik ben een jaar jonger, Wesley. Zeven, en volgend jaar mag ik eindelijk op een club. Tot nu toe speel ik alleen nog op het pleintje voor de deur. In mijn gedachten speel ik bij Ajax, bij Barcelona, in Oranje en bij clubs die ik nog niet ken omdat ik op tijd naar bed moet.
Ik heb twee videobanden. Eentje is opgenomen van televisie, de ander gaf de bibliotheek aan me weg omdat ik toch de enige was die hem huurde. De ene heet Het zakmes. Als ik geen voetballer kan worden, word ik maar acteur, net als de jongen in die film.
De andere is een instructievideo over de Ajax-jeugdopleiding. De oefeningen die de jongens op die video doen, ken ik allemaal uit m’n hoofd, ik doe ze na op straat en geef mezelf complimentjes als het lukt, net als de trainers op de video.
Het allerliefst van alles wil ik naar de Open Dag van Ajax, uitgekozen worden en een brief thuiskrijgen met dat kabouterlogo erop. En dat we dan samen in één team, samen in de kleedkamer luisteren naar meneer Ladru, die ik heus al wel ken, want meneer Ladru zit ook in de video die ik thuis heb. Ik heb ook een netje met een bal erin, waar ik ’s avonds op mijn kamer tegenaan trap, net als jij.
Volgend jaar krijg ik ook echte kicksen. Ik denk Lotto’s.
Van mij heeft niemand nog een video gemaakt, omdat ik nog niet op een club zit waarschijnlijk. Misschien volgend jaar, dan vraagt een meneer met een camera me hoe je bij Ajax komt. En dat weet ik dan.
Misschien wordt er wel nooit een film van mij gemaakt, misschien kom ik wel nooit bij Ajax. Dat ik het moet doen met beelden uit mijn geheugen, korte flitsen waarop ik nog beter ben dan ik nu al ben. Vergelende fragmenten op een oude tape, gevonden in een oude vuilniszak in een hoekje van mijn hoofd. Daar komt geen journalist voor naar Milaan. Want er is geen band. Tenminste, dat denken zij dan.
Maar ik denk dat ik volgend jaar gewoon bij jou in het team kom, hoor. Echt. Wie weet kunnen we wel vrienden worden.
Doei!
Frank (7 jaar)
