Een jaar geleden stuurde ik een brief aan Marcel Teunissen, de man die op 15 november 2005 in Nijmegen activist Louis Sévèke doodschoot met een jachtgeweer. Teunissen was ook een begenadigd bankovervaller. Als hij met buit de bank uit wandelde, zei hij “Bedankt en tot ziens” tegen de medewerkers.

Op een avond keken zijn ouders naar ­Opsporing Verzocht. Ze zagen hun zoon zwaaiend met een geweer door een ABN Amro-bank in Leiden lopen. Ze overhandigden de politie een sleutel van een berghok van hun zoon in Rotterdam.

In het berghok werden explosieven gevonden. En een autobiografisch geschrift, waarin Teunissen schreef over de moord op Sévèke, en over aanslagen die hij in de jaren negentig in Arnhem pleegde op onder meer vestigingen van chemieconcern BASF en Banque Paribas.

In Barcelona, waar hij het geroofde geld spendeerde aan hoeren en drank, werd hij in maart 2007 overmeesterd in een internetcafé. De rechtbank in Arnhem veroordeelde hem tot levenslang.

Ik stuurde de brief omdat Teunissen in het au­t­­o­biografische geschrift refereert aan De graaf van Monte-Cristo, de roman van Alexandre Dumas. Daarin neemt hoofdpersoon Edmond Dantès wraak op personen dankzij wie hij veertien jaar onterecht vastzat in de beruchte gevangenis van Château d’If.

Voorafgaand aan de moord stuurde Teunissen mailtjes naar Sévèke. Die ondertekende hij met Edmond Dantès. Hij was boos op Sévèke, omdat die in de jaren negentig met de gemeente Nijmegen was gaan onderhandelen over het kraakpand waar beiden hadden gewoond. ­Sévèke en anderen zouden een vergoeding ­hebben opgestreken, Teunissen ving niets.

Iemand die opgezweept door een roman uit 1844 aanslagen, bankovervallen en een moord pleegt: het intrigeerde mij zeer. Teunissen leek mij intelligenter dan een dwaas als Mark ­Chapman, die met een exemplaar van Salingers The Catcher in the Rye op zak John Lennon overhoop schoot.

Teunissen stuurde een brief terug, vanuit unit 6A-12, P.I. Nieuw Vosseveld te Vught. Hij schreef: “Voor wat betreft het verband tussen mijn levensvisie en de roman van Dumas kan ik kort zijn. Dat is er niet.” Teunissen bleek het boek niet te hebben gelezen. Wel had hij ‘op dvd’ een verfilming ervan gezien.

Ik borg de brief op in mijn archief en dacht er niet meer aan. Totdat ik onlangs in een café op het Mercatorplein te Amsterdam in gesprek raakte met een heer van middelbare leeftijd. Hij bleek net als ik in de buurt te wonen, we waren bijna buren.

Ik vertelde over Dirk van den Broek, die in de oorlog, toen de Orteliuskade de stadsrand vormde, op een boerderij woonde, ongeveer op de plek waar de ringweg is aangelegd.

In de winter van 1944 verkocht Van den Broek voor woekerprijzen producten aan de hongerende bevolking. Met die winst kocht hij na de oorlog een pand aan het Mercatorplein. Daar opende hij de eerste kruidenierswinkel van de tegenwoordig alom aanwezige supermarkt­keten Dirk van de Broek. Filosoof André Klukhuhn had mij dit verhaal verteld.

De heer van middelbare leeftijd was verbijsterd. Hij kondigde aan nooit meer naar Dirk van den Broek te gaan. Hij gaf mij zijn kaartje: R.P. Sévèke stond er op. Ik bleek met de broer van Louis in gesprek te zijn.

Vlak voor zijn dood was Louis nog bij hem op bezoek geweest. Na de moord had R.P. de Peugeot van Louis overgenomen. Hij had een nieuw model gekocht, die moest binnenkort APK worden gekeurd.

R.P. nodigde mij uit bij hem thuis. In de huiskamer stonden fraaie antieke meubelen. En een kaars van Louis, die bij speciale gelegenheden nog weleens wordt aangestoken. R.P. droeg een keukenschort, met daarop een afbeelding van Olie B. Bommel en de tekst ‘een eenvoudige doch voedzame maaltijd’.

R.P. bereidde kip met champignons in roomsaus. Met een vlijmscherp mes sneed hij peterselie. Ik vertelde over de brief van Teunissen, R.P. wilde er niet van horen. “Net als Teunissen ben ik in staat om te moorden,” sprak hij. R.P. komt binnenkort bij mij eten. Ik denk nog na over een passend gerecht.