Kies de mooiste vrouw van het Binnenhof

Zijn partijgenoot Martijn van Dam werd met twintig procent knap tweede; voormalig ARP-premier ‘Mooie’ Barend Biesheuvel (zestien procent) legde postuum beslag op brons. Maar genoeg over mannen; deze maand heeft onze poll betrekking op de mooiste vrouw uit onze politieke geschiedenis. Bekijk de kandidaten goed en stem op uw favoriet. Wederom varen we blind op uw bezonken oordeel.

Haya van Someren (VVD)
Ze was in 1959 het jongste vrouwelijke Tweede Kamerlid ooit, in 1965 de eerste vrouw die tijdens haar Kamerlidmaatschap moeder werd, en daarna, in 1969, ook nog eens Neerlands eerste vrouwelijke partijvoorzitter. Toch had schrijver Herman Pieter de Boer in 1978 zo zijn eigen redenen om een fanclub op te richten voor het ravissante, toen al 52-jarige VVD-boegbeeld Haya van Someren: “Die stem – een beetje bekakt, maar niet expres. Dat gezicht – ik vind haar knap en ze blijft maar jong.” Van Someren overleed in 1980.

Neelie Kroes (VVD)
Omdat ze zich in haar Haagse jaren (1971-1989, eerst als Tweede Kamerlid, vervolgens als staatssecretaris en minister) weleens vertoonde in japonnen met een hoge split, kwam ze bekend te staan als ‘Neelie Split Kroes’. Maar er was méér, en het bijzondere is dat Kroes al voorbij de vijftig was toen dat ons – en ook Bram Peper – ging opvallen. In de woorden van haar biografen Stan de Jong en Koen Voskuil: “Sprekende bruine ogen, een brede mond, een aanstekelijke lach en een figuur om door een ringetje te halen.”

Andrée van Es (PSP)
Alle voorlopers van de fusie­partij GroenLinks gingen in 1986 de Kamerverkiezingen in met een vrouwelijke lijsttrekker: Ria Beckers (PPR), Ina Brouwer (CPN), Cathy Ubels (EVP) en Andrée van Es (PSP). Laatstgenoemde was in dit gezelschap de enige aantrekkelijke verschijning. Dat was u destijds ontgaan? Bedenk dan wel dat Van Es in kringen verkeerde waar elegante kleding, cosmetica en kapsalons golden als patriarchale uitwassen van het militair-industrieel kompleks. Maar wie dat in zijn oordeel probeerde te verdisconteren… enfin.

Winnie Sorgdrager (D66)
Waren er in de jaren negentig parlementair journalisten die niet verliefd waren op Justitieminister Winnie Sorgdrager, alias ‘Winnie in Wonderland’, alias ‘Winnie van Wanten’? Haar Bambi-blik, die geraffineerde mix van charme en verlegen meisjesachtigheid: Nieuwspoort raakte er niet over uitgepraat. Wat ook zo treffend was: in 1998 kreeg Sorgdrager enorm ruzie met voorzitter Arthur Docters van Leeuwen van het College van procureurs-generaal. Nooit eerder beleefde Den Haag een zo realistische krachtmeting tussen een beauty en een beast.

Femke Halsema (GroenLinks)
Acht jaar lang stond ze aan het roer bij GroenLinks, maar pas in 2010, bij haar derde en laatste optreden als lijsttrekker, wist ze de score van haar voorganger Paul Rosenmöller uit 2002 te evenaren: tien zetels. Normaal gesproken word je met zulke groeicijfers niet als een politieke kanjer beschouwd, maar voor Femke Halsema hebben altijd heel andere wetten gegolden. Ter illustratie: het aantal blootmodellen dat op internet is voorzien van haar hoofd, is al geruime tijd niet meer te tellen.

Agnes Kant (SP)
Maar weinig vrouwelijke parlementariërs hebben zo vaak bewezen dat je van kwaad kijken (nog) mooier kan worden dan voormalig SP-meesteres Agnes Kant, die haar bijnaam overigens ook te danken had aan haar voorliefde voor kekke leren jasjes. Dat Kant zichzelf in 2008 bekendmaakte als een overtuigd nudiste (‘Naakt voel ik me enorm vrij’) bracht de gemoederen uiteraard niet tot bedaren, om nog maar te zwijgen van haar toezegging best een blootreportage te willen overwegen, mits voor ‘een heel goed doel’.

Sabine Uitslag (CDA)
Door de lezers van Veronica Magazine werd ‘CDA-babe’ en ‘Kamerstuk’ Sabine Uitslag in 2010 uitgeroepen tot de ‘meest sexy politicus’ van Nederland. Ze werd dat jaar herkozen dankzij voorkeursstemmen. Bewonderaars roemden met name haar prachtige blonde krullen en de vrolijke kuiltjes in haar wangen, maar ook haar aandoenlijk Twentse accent, dat associaties wekt met streekromans waarin Sabine-achtige oogstkoninginnen het hebben voorzien op vrijgezelle postbodes die Tinus, Geurt of Harm heten.