‘Gechickt’ worden, de grootste vernedering voor een man
Het blijft toch een heerlijk onderwerp hè, vrouwen die harder fietsen dan mannen. Omdat mannen daar zo vreselijk slecht tegen kunnen. Iets met gekrenkte eer. Zich in hun kuif gepikt voelen. Ik zal een geheim vertellen: Het gaat ons echt niet om het feit dat wij harder fietsen, want de een fietst nu eenmaal beter dan de ander. Het gaat ons om de reactie die het oplevert. Och, mannen zijn zo voorspelbaar. En ze laten zich zo vreselijk kennen. De lol die wij daarvan hebben!
Neem nu mijn ploeggenote Emma Pooley. Als je haar in normale kleding ziet, denk je: goh, schattig meisje. Ze is 1 meter 57 ‘lang’ en lijkt met haar brilletje, warrige haar en frêle verschijning zo weggelopen uit een van de Harry Potter-films. Dat komt misschien ook omdat ze zo ontzettend Brits is. Beschaafd en bescheiden. Zeer welbespraakt, met dat prachtige posh accent. Als ze thee voor me maakt, wat ze het liefst de hele dag door doet, moet ik er altijd aan denken het theezakje er snel uit te halen, want die laat zij er eindeloos in bungelen. En voor je het weet heeft ze er nog een plens melk bij gegoten ook.
‘Gechickt’ worden
Dat meisje dus. Heeft u een beeld op uw netvlies? Eentje waarvan u denkt: dat kan onmogelijk een van de beste klimsters ter wereld zijn, eigenlijk zou je überhaupt niet verwachten dat ze fietst, ze lijkt eerder op iemand die niets liever doet dan de hele dag met haar neus in de klassieke Engelse literatuur zitten? Goed. Hou dat beeld vast, want het klopt precies. Die Emma Pooley wordt vandaag in Valkenburg misschien wel wereldkampioene tijdrijden. Voor de tweede keer in haar carrière.
En wat zij, totaal in tegenspraak met haar uitstraling en uiterlijk, met het meest grote genoegen doet, is – u raadt het al – mannen eraf fietsen. Zij leerde me daar afgelopen week zelfs gniffelend een nieuw woord voor. Of althans, het woord is niet nieuw, ik kende het gewoon nog niet. Maar zij wel. Als je als vrouw een man eraf rijdt, dan heb je die man ‘gechickt’. Dat komt uit het Engels natuurlijk, maar ik vind dat we het in Nederland ook best kunnen invoeren. Gewoon, om te sarren. En dan in het voorbij rijden die stervende man heel zachtjes “Gechickt!” toeroepen.
Veel zichzelf enorm serieus nemende toerders beweren stellig dat ze drie keer om ons vrouwen heen kunnen fietsen. Nou ja, misschien niet om Marianne Vos, maar verder… Lees er de wielerfora maar op na en u komt het overal tegen, dit soort commentaar. Zulke mannen zijn de meest makkelijke slachtoffers om te chicken. Twee vingers in de neus, zelfs in mijn geval. O, de genoegdoening!
Duizenden mannen gechickt
Nee, dan Emma. Zij is buitencategorie als het op chicken aankomt. Ze heeft honderden, misschien wel duizenden slachtoffers op haar naam. In haar geval hoeft zelfs menig Pro Tour-renner niet op genade te rekenen. Zij rijdt het halve mannenpeloton naar huis zo gauw de weg omhoog loopt. Ze zal het hen nooit inwrijven. Daar is ze te beschaafd voor. Ze zal er nooit over opscheppen. Daar is ze te bescheiden voor. Maar ze geniet ervan. En niet zo’n beetje ook. Want zelden heb ik zoveel pret in haar ogen gezien als toen ze mij dat briljante nieuwe woord leerde. Gechickt.
