De Volkskrant is de weg helemaal kwijt
Zo’n zes jaar geleden besloten wij de Volkskrant op te zeggen omdat ik er bij de ochtendkoffie eigenlijk nooit iets nieuws in aantrof, behalve dan een verse kruiswoordpuzzel. Sindsdien consumeer ik mijn actualiteiten via tv, radio en internet. Tot een vriendelijke buurman ons laatst een bon schonk voor een maand gratis de Volkskrant. Nou, vooruit.
Wat een rare krant is dat geworden. Ik las ‘m al toen het blad één columnist had, drie keer per week, maar nu staat-ie elke dag van voor naar achteren vol met columns, beschouwingen, opinie-artikelen en andere ongein van alle vrienden, echtgenoten, kennissen en kroegmaatjes van de hoofdredactie. Nieuws is er nauwelijks meer in te vinden en dat schijnt ze daar ook niet veel te kunnen schelen.
Hilarisch dieptepunt, wat mij betreft, was de krant van afgelopen woensdag die opende met de historische kop: Amerika heeft gekozen. Wie er gekozen was stond niet in het artikel en dat kan ik begrijpen want de krant sloot al de avond tevoren. Maar dat een hoofdredacteur, een chef buitenland en een avondchef dan gezamenlijk toch besluiten om die kop te kiezen beschouw ik als het begin van het afscheid van het dagblad als nieuwsmedium.
U zult begrijpen dat het bij deze ene maand blijft maar de Volkskrant is hardnekkig en wanhopig: men stuurt ons een e-mail met een driedubbele aanbieding: 40 procent korting, een serie van liefst 20 (papieren) boeken en een gratis e-reader. En dat toont al aan dat ze daar in ieder geval digitaal de weg helemaal kwijt zijn.
De 20 boeken vormen een serie Verboden Boeken, vroeger verboden dan want het merendeel bevindt zich inmiddels in het publiek domein. En dus ook op mijn harde schijf als digitaal bestand. Die gratis e-reader (een matig model overigens) zou ik wel willen maar waarom dan die reeks van 20 boeken, als toekomstige stofnesten in mijn boekenkast? Geef ze dan als e-boek bij die e-reader, zou ik denken.
Het zegt veel over de rare spagaat waarin de papieren media verzeild zijn geraakt. In de kranten verwijzen de artikelen regelmatig naar websites alsof wij de krant lezen met de laptop op schoot. Op internet schermen de kranten hun beste content af en verlangen soms zelfs betaling.
Wij vrezen dat de situatie van de kranten even hopeloos is als die van boekwinkels, maand- en weekbladen. Ze hebben 30 jaar de ondergang door de digitalisering kunnen uitstellen maar het einde is nu dichtbij. Ik constateer dat met spijt want ik betrap me nog regelmatig op een zekere heimwee naar wijlen Jan Blokker en de Volkskrant van de jaren ‘70. Maar dat is voorbij, voorgoed voorbij.
