Spring naar de content

BN’ers uithongeren in Expeditie Robinson is belachelijk

Donderdagavond klaagde een uitgehongerde deelneemster van Expeditie Robinson dat het zwart voor haar ogen werd wanneer ze opstond. Dat is toch niet leuk om naar te kijken?

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Sanne Rooseboom

Expeditie Robinson is een vrolijk programma. Mijn dertienjarige stiefdochter is fan en dus kijken we met z’n allen mee. Voor wie het programma niet kent: een groep bekende en iets minder bekende Nederlanders en Vlamingen moeten samen enkele weken overleven op een tropisch eiland. In de tussentijd moeten ze opdrachten volbrengen. Elke week wordt er iemand door de rest van de groep weggestemd, maar je kunt die stemmingsronde omzeilen door een opdracht te winnen.

We zijn inmiddels aangekomen in de laatste fase van het programma: de Hongerspelen. De rijst en het meel zijn praktisch op. Degene die een spel wint mag met twee of drie anderen naar ‘winnaarseiland’, waar veel eten wacht. De achterblijvers moeten krabbetjes vangen en rijstkorrels tellen.

Skeletjes
Deze laatste fase ontneemt het programma al zijn vrolijkheid. Eerst keken we naar mensen die in bikini op een strand over elkaar roddelden, nu kijken we naar skeletjes die klagen dat ze bijna flauwvallen van de honger en vechten om een banaan.

In de uitzending van gisteren werd aan de overgebleven kandidaten verteld hoeveel ze waren afgevallen in de drie weken op het eiland. Allemaal waren ze zeker vijf kilo kwijtgeraakt, en het waren al van die magere dingetjes.

Stel dat een deelneemster 1.70 lang is, dan zou ze minstens 55 kilo moeten wegen om volgens de BMI-berekening géén ondergewicht te hebben. Volgens mij was er maar één deelneemster die boven die 55 kilo zat. Bij twee kandidaten staken de jukbeenderen uit als bij oorlogsslachtoffers die net een woestijn hebben doorkruist op zoek naar een veilige tent van de Verengde Naties. Maar dat zagen de twee meiden van dertien naast me op de bank niet, die hoorden alleen dat volwassen BN-ers lichter waren dan zijzelf.

Elke keer dat de Vlaamse presentatrice een bizar laag gewicht voorlas, keken de meiden naast me op de bank elkaar veelbetekenend aan. ‘Ik voel me nu echt dik,’ zei de een. ‘Nee, dat is onzin,’ zei de ander tot mijn opluchting. Maar ze vervolgde: ‘Ík ben pas dik.’

Voor de goede orde, ze zijn echt helemaal niet dik, niet eens in de buurt van dik. Maar ze hebben gewone meisjesvormen en zijn met hun dertien jaar inderdaad even zwaar of zelfs zwaarder dan de uitgehongerde BN- en BV’ers op dat eiland. Het maakte grote indruk op hen.

Onzekere wezens
We konden wel zeggen dat het gewicht van de deelnemers niet gezond was en niet representatief, dat modellen en actrices vaak al relatief mager zijn, laat staan degene die zich drie weken laten filmen in hun bikini, dat ze vast heel veel gaan eten als ze weer thuis zijn, maar niks van dat alles kwam echt aan.

Natuurlijk kun je een programma niet aanpassen op de belevingswereld van de meest onzekere wezens op aarde. Maar we moeten niet doorschieten. Met zijn allen kijken naar honger als spelelement is gewoon niet leuk. Het is ook decadent: we kennen hier geen echte honger, dus creëren we het op een eiland om te kijken wat het met mensen doet. Het programma is populair genoeg om de deelnemers gewoon te laten functioneren met een paar extra happen bruine rijst per dag.

———
Volg HP/De Tijd ook op Twitter en Facebook.