Spring naar de content

Zo maak je de hel van het boodschappen doen draaglijker

Jij hebt zo’n hekel aan alles dat zelfs maar naar huishouden riekt, dat ik me soms wel eens afvraag of je wel een vrouw bent, zei mijn vriend gisteren tegen me. Om er grijnzend aan toe te voegen: want vrouwen horen dat leuk te vinden hè, huishouden.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Marijn de Vries

Mijn vriend heeft gelijk. Niet in dat wij vrouwen huishouden leuk horen te vinden – als hij er zulke meningen op nahield, was hij mijn vriend niet geweest. Maar in de rest wel. De was doen gaat nog. Eten koken: ik pretendeer dat ik het oké vind, maar mijn vriend noemt mij niet voor niets ‘het gifmengstertje van Zwolle’, moet u maar denken. Maar aan poetsen, afwassen en schoonmaken heb ik een bloedhekel. En wat ik echt tot in de grond van mijn hart haat, is boodschappen doen.

De ellende die boodschappen doen heet
O, boodschappen doen. Dat gedrentel door die supermarkt. De ellende om te verzinnen wat we nú weer eens gaan eten. Zo’n propvol mandje achter je aan, waar continu dingen uit flikkeren omdat er te veel in zit, omdat ik zoals te doen gebruikelijk weer eens vergeten ben een muntje voor een karretje mee te nemen.

(De man of vrouw die het mandje op wieltjes heeft uitgevonden moet trouwens geridderd worden, met een lintje en een dikke pakkerd van Hare Majesteit Haarzelf, want zo’n mand maakt het zeulen een stuk dragelijker dan een wielloos stuk hard plastic dat je arm uit de kom trekt. Maar dit terzijde.)

De verkeerde rij kiezen
Mensen die niet doorlopen. Mensen die in de weg lopen. Mensen die blijven dralen voor het schap waar jij net iets uit wilt pakken. Dingen vergeten en heel die ellendige supermarkt weer door moeten hobbelen met dat veel te volle mandje achter je aan. De verkeerde rij bij de kassa’s kiezen, uiteraard.

Afrekenen en inpakken tegelijk
De waanzinnige stress als ik eenmaal aan de beurt ben: afrekenen en tegelijkertijd zo snel mogelijk alles inpakken. Mijn hart begint al in mijn keel te kloppen als de caissière mijn beurtbalkje wegpakt. Ik spring meteen uit de startblokken en probeer alle handelingen soepel en tegelijk uit te voeren, wat altijd leidt tot het tegenovergestelde: onhandig gejongleer met flessen rivella en zakken uien en fout ingetoetste pincodes en boodschappen die nog lang niet ingepakt zijn als de producten van de meneer of mevrouw achter mij al als een onheilspellende hoop mijn kant opschuiven, bijna mijn gekochte waren verpletterend, mits ik snel, heel snel alles in de tassen weet te proppen die uiteraard juist op dit moment volledig in de knoop zitten.

Ze doen het expres
Volgens mij doen ze dat expres, in de supermarkt. Het is ook zulk saai werk, dat gebliep, dan wil je stiekem maar wat graag krom liggen om klanten die met rode vlekken in hun nek hun boodschappen precies naast hun tas gooien.

Schaf een oma-karretje aan en weg is de boodschappenstress!

Als je denkt dat je het eindelijk gehad hebt, volgt het meest afschuwelijke deel van het hele boodschappen doen. De volle tassen naar huis zeulen. Had ik nog geen klotsende oksels van de kassastress, dan kreeg ik die nu wel. Net als een zweetstroompje tussen mijn borsten door. En in mijn bilnaad. Mijn sjaal begint ondraaglijk te prikken in mijn nek, de tassen bonken mijn benen vol blauwe plekken. Ja, ik heb ook fietstassen, maar die zijn minstens net zo erg: zo gauw ik één tas heb volgeladen wordt de fiets topzwaar en dondert-ie geheid om, want plaats in de rekken was er natuurlijk niet.

Nederland is groter dan de Randstad
Wat zegt u? De bezorgservice van Appie.nl? O lieve Appie, Nederland is groter dan de Randstad! Er zijn verharde wegen in de provincie. Wij betalen tegenwoordig ook met geld in plaats van met kiezels uit de IJssel. Jullie kunnen je bezorgservice dus best uitbreiden tot Zwolle. Ik ben jullie eerste en naar ik nu al kan verzekeren trouwste klant.

Ik doe als de Spanjaarden
Tot die tijd doe ik als de Spanjaarden. Elke Spanjaard heeft een oma-karretje. U weet wel, zo’n enorme boodschappentas, liefst met ruitjespatroon, op wielen. Daarmee kuieren ze naar de supermarkt. Daar is bij de kassa’s een speciale oma-karretjesstalling, waar je je karretje keurig naast die van anderen op slot kunt zetten. Je doet je boodschappen in een veel grotere, robuustere mand op wielen (een tweede hoeraatje voor de Spanjaarden) en pleurt ze bij de kassa vervolgens in die immense boodschappentas.

Niks geen stress, niets in de knoop, geen blauwe plekken, rode vlekken noch klotsoksels, want je rolt gewoon die oma-kar achter je aan. Het kan me niet schelen wat men er in Nederland van denkt. Dan naast het gifmengstertje ook maar de zottin van Zwolle. Alles om de boodschappenhel ietsje dragelijker te maken.