Spring naar de content

De overwinning van mevrouw Balotelli nummer zoveel

Af en toe, als een televisieregisseur bij een wedstrijd het niet meer weet, brengt hij een meisje in beeld. Misschien is ze fan, misschien doet ze het voor haar vriendje, wiens hart ze bij stukje bij beetje bij de club probeert weg te kapen.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Frank Heinen

Meisjes in voetbalstadions kijken altijd een beetje dromerig, haast melancholisch voor zich uit, alsof hun gedachten elders verwijlen, alsof ze even, anderhalf uur lang, een inkijkje krijgen in een toekomstig leven van de voetbalweduwe.
Altijd op tijd het eten op tafel.
Altijd dat geloei van overspannen commentatoren door je huiskamer.
Al die eenzame zondagmiddagen.
Gesprekken die niet langer dan drie zinnen voetballoos kunnen voortduren.

Zonde van zoveel schoonheid
Meisjes in voetbalstadions zien er altijd een beetje vreemd uit. Een meisje in een voetbalstadion is als een pracht van een decolleté onder een chagrijnig smoelwerk: het past niet en het is zonde van de schoonheid.
Soms echter duikt er een uitzondering op die een regel bevestigt. Gisteravond, tijdens AC Milan – Barcelona, zoomde de Italiaanse regisseur steeds weer in op hetzelfde meisje. Ze stond achter het doel, op de plaats waar in de meeste andere stadions de rolstoelers hun plek hebben, maar waar in het heropgeleefde paradijsje van de grote smeerlap Berlusconi Mario Balotelli zijn vrienden mag uitnodigen om de wedstrijd eerste rang te volgen.

Balotelli, de zesjarige in het lichaam van een jongvolwassen supertalent, had een groepje oude maten uitgenodigd en vergastte hen voor het oog van de wereld op een avondje jongenslol – een vorm van uitgelatenheid die zich kenmerkt door overdreven uitgelatenheid, aan elkaar hangen en op elkaar springen, dom gieren en naar vrouwen kijken. Voor dat laatste onderdeel had Balotelli zijn nieuwste verovering (of zijn eerstvolgende verovering) meegenomen.
Hoe ze heette, wist Jeroen Grueter niet, al hoorde je hem iedere keer dat het meisje in beeld kwam zachtjes lachen, als een vader die zijn dochter met haar eerste vriendje het tuinpad op ziet lopen – een keurige jongen, om te zien.

Het meisje van Balotelli keek niet dromerig en al helemaal niet melancholiek. Haar blik had iets vranks, iets uitdagends zelfs, het was een blik van een meisje dat zich veilig voelt. De blik van een meisje aan het begin van een zeker gewonnen thuiswedstrijd.

Aan het eind van de wedstrijd –de Balotelli-vrienden waren aan een soort onbeholpen polonaise begonnen – kwam ze nogmaals in beeld. Jeroen Grueter zuchtlachte weer. Iedereen keek naar haar, en ze wist het. Ze werd er niet verlegen van, haar zelfbewustzijn groeide met de seconde dat de camera zich verder op haar fixeerde. Zelfs Balotelli is in zijn leven nog nooit zo brutaal genegeerd. Zij deed het.
Dit was geen meisje in een voetbalstadion meer, dit was een voetbalstadion aan de voeten van een meisje.

Natuurlijke souplesse
Na de samenvatting mompelde Jack van Gelder dat we hier nog even naar moesten kijken.
Uit de mond van Tom Egbers stommelden wat woorden die nog niet af waren.
Youri Mulder zweeg, de zwijgzaamheid van iemand die met stomheid geslagen is.
Jack zei: ‘Dit vind ik leuk.’ Op de toon van de verlegen jongen die het ook zo graag eens onbekommerd en ordinair over meisjes wil hebben, maar daar de souplesse voor mist.
Dat was het, wat dat meisje uitstraalde. Souplesse.
Natuurlijke souplesse.
Misschien wist ze niet dat er na haar nog zo veel meisjes zouden komen. Maar waarschijnlijker is dat ze dat best wist, en dat het haar lekker niks kon schelen. Die meisjes, die zie je niet vaak, zeker niet in voetbalstadions.

PS
Het nieuwe vriendinnetje van Mario heet Fanny Neguesha. Een degelijk, Belgisch topmodel.