Todd Marinovich, levenskunstenaar
Zijn bleek-oranje haar ligt tegenwoordig als een kroon aan weerszijden van een verder kale schedel, zijn huid is bruin en vol sproeten. Je zou hem corpulent kunnen noemen.Ooit was Todd Marinovich het privé-project van zijn vader, Marv. Een onderzoek, met als belangrijkste onderzoeksvraag: hoever kan je kind komen in de sport als je hem er vanaf zijn geboorte op voorbereidt?
Stukjes wortel
Als klein kind kreeg Todd Marinovich uitsluitend vers fruit, groenten en melk. Hij moet de gezondste baby van de Westcoast zijn geweest. Later, op zijn kinderfeestjes, worden bij wijze van traktatie stukjes wortel uitgedeeld.
Ondertussen staalt Marv de spiertjes van zijn kleuterzoon. Todd is een topsportertje van twee turven hoog. Op zijn vierde verjaardag rent hij vier mijl in 32 minuten.
Meer dan acht mijl per uur gemiddeld dus.
Twaalf kilometer. Per uur. Op je vierde.
Terwijl Marv zijn als trainingen vermomde mishandelingen voortzet, groeit Todd uit tot een groot footballtalent. Hij wordt National Highschool Player of the Year 1987, de wereld van de NFL ligt aan zijn voeten. Todd verhuist met zijn net gescheiden vader naar een eenkamerappartement dat eruitziet als wat het is: een bachelor pad. Twee datende vrijgezellen in een stinkende ruimte.
Todd staat onder grote druk en zoekt ontspanning. Een vriend van hem weet er wel iets op, en zo rookt de wankelmoedige quarterback met een borstkas breed als een bescheiden arbeiderswoning zijn eerste jointje. Hij begint ook uit te gaan, weekends achter elkaar. Op vrijdag schittert hij in het stadion, om vervolgens drie dagen in de loopgraven van de discotheken te verdwijnen.
De grootste belofte van Amerika blinkt altijd uit, overdag en ’s nachts. Het is in deze dagen dat zijn Spartaanse opvoeding hem erdoorheen sleept.
De aanhouding
Tot Todd, nog altijd niet meer dan een universiteitsspeler, na weer een nacht vol Sodom en Gomorra, wordt aangehouden door de politie. Behalve zijn inmiddels vaste voorraadje wiet heeft hij deze nacht ook een beetje cocaïne bij zich. Presentje van een fan, kort voor hij naar huis vertrok. Bij het fouilleren stuit de politieagent onmiddellijk op het zakje wit poeder.
Achteraf zal Todd zich nog vaak afvragen hoe die agent zo goed wist waar ie moest zoeken.
Ondanks de straf en de aanhoudende geruchten over zijn levensstijl, tekent Todd Marinovich die zomer een profcontract bij de Los Angeles Raiders. Er volgt een eindeloze tournee door heel Amerika. Overal waar Todd komt, ziet hij slechts twee zaken: het stadion en het nachtleven. Overal zijn tackles die moeten worden uitgevoerd, overal zijn vrouwen die moeten worden veroverd en pillen en poeders die in grote hoeveelheden naar binnen moeten.
Gezellig samen heroine spuiten
Het duurt niet lang voordat Todd Marinovich in rehab moet. Niet veel later volgt het onvermijdelijke ontslag. Todd besluit het football de rug toe te keren en gaat reizen. Hij verdwijnt twee jaar van de radar, om dan plotseling weer op te duiken in San Juan Capistrano. Het strand is er om de hoek, er zijn altijd vrienden over de vloer. Todd speelt intussen in een bandje. Tussen het jammen, het zwemmen en het klooien door, spuiten ze gezellig met z’n allen heroïne. The good life.
Tot een van hen sterft aan een overdosis. Later zal Todd, in die periode permanent onder invloed, zeggen dat hij de ziel van zijn vriend via diens schedel zijn lichaam zag verlaten. Todd wordt aangeklaagd voor zijn marihuanaplantage en draait vier maanden de bak in.
Wanneer hij in april 1999 eindelijk weer vrij is van schuld en boete, is er van zijn ooit zo imponerende fysiek nog maar weinig over. Todd gaat op proef bij verschillende teams uit de NFL, maar overal wordt hem de deur gewezen. Alleen in Canada kan hij nog terecht.
Hij is clean in die tijd, of nou ja, bijna clean, op een beetje wiet na. Clean voor Marinovich-begrippen. Maar die periode duurt niet lang. Als de junk die hij inmiddels is, ruikt hij het gewoon als er heroïne in de buurt is. Het gebruik wordt hervat, grondiger dan ooit dit keer. Hij spuit nu dagelijks de dood rechtstreeks in zijn aderen, vaak voor hij naar de training gaat. Een keer spuit hij zelfs in de rust van een wedstrijd, op de wc. Als hij terugkeert op het veld, weet hij nauwelijks waar hij is.
Bezittingen heeft hij in die tijd nauwelijks nog; in zijn door de club betaalde huurappartement staan alleen een bed en een tv.
Zijn loopbaan sterft een stille dood. Zijn leven kan ternauwernood gered worden.
Toddmarinovich.com
Na talloze kleine gevangenisstraffen, rechtszaakjes en terugvallen, lijkt Marinovich nu op de weg terug. Hij geeft leiding aan een online kunstgalerie op www.toddmarinovich.com. Zeker niet de carrièremove waar Marv Marinovich op hoopte, toen hij met een klein jochie door de branding draafde. En juist daarom zo goed.
Dit artikel is gebaseerd op de levensbeschrijving van Todd Marinovich door Mike Sager in ‘The man who never was’, Esquire, mei 2009
