Spring naar de content

Laten we het eens hebben over het neefje van Lionel Messi

Gisteren volgde ik Lionel Messi. Je moest goed kijken, want hij leek wel doorzichtig, als een mug die steeds verdwenen is als je het slaapkamerlicht aanknipt.Enkele uren nadat Lionel Messi begin december zijn club Barcelona naar de wereldtitel dribbelde, scoorde Maxi Biancucchi het beslissende doelpunt in de Paraguayaanse titelstrijd. Dankzij Biancucchi’s doelpunt werd zijn ploeg Olimpia kampioen van Paraguay.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën: door Frank Heinen

Biancucchi is een goede voetballer van 27 jaar, een gedegen teamspeler met een behoorlijke staat van dienst in de top van het Zuid-Amerikaanse voetbal. Toch kent bijna niemand hem bij zijn eigen naam.

Iedereen noemt Maxi Biancucchi El primo de Messi.
Hij is Messi’s neef.

De schaduw van het kleine neefje
Soms belt Lionel hem, bijvoorbeeld als hij een van Maxi’s wedstrijden op Internet heeft gezien. Hijzelf belt minder vaak – dat vindt hij gênant.
Soms, na een beroerde wedstrijd, hoort of leest hij nare dingen.
Dat hij alleen zover is gekomen omdat zijn neef toevallig de beste voetballer allertijden is.
Dat hij er niet zoveel van kan.
Dat het talent duidelijk niet in de familie zit.
Het zijn commentaren die voelen als stompen in zijn maag. En nu, bij Olimpia, lijkt hij zich eindelijk een beetje aan de schaduw van zijn kleine neefje te hebben ontworsteld. Tegenwoordig is hij alleen nog maar trots als iemand hem naar Messi vraagt, maar nog trotser is hij als iemand begint over zijn broertjes, Bruno en Emanuel. Met Emanuels carrière gaat het na een paar mislukte verblijven bij 1860 München en Girona niet meer zo van harte, maar Bruno Biancucchi wordt nog altijd als een groot talent beschouwd.
Wie hem ziet spelen, moet voortdurend aan Messi denken.
Volgens Maxi is Bruno goed, maar zo goed nou ook weer niet. De grote broer die de kleine altijd zal beschermen tegen het onvermijdelijke.

Daar zoemde Messi over het met oliemiljarden geplaveide veld in Parijs. Ruim een halfuur lang had ik zeker geweten dat ik naar Maxi Biancucchi had zitten kijken. Tot dat ene moment in de 38e minuut, een flits pure schoonheid van een Argentijnse laaf in een raketijsjeskostuum.
Er was geen misverstand mogelijk: dit was de echte.