Joep Schreuder, de yoghurtschuur van Hilversum, werd de grote winnaar van PSV – Ajax
In de catacomben van het Philips Stadion sloop gisteren een man met een microfoon rond, op zoek naar slachtoffers om ervoor te slepen.Het was Joep Schreuder. Joep Schreuder van de NOS. Joep Schreuder van de NOS was op oorlogspad. Hij spoorde ze op en hij sleepte ze voor de camera, een voor een: Lens, Van Bommel, Advocaat; dat hele Eindhovense addergebroed zou door Schreuder – in wiens vijftigjarige jongenslichaam de reïncarnatie van zowel Woodward als Bernstein zijn geïncorporeerd – op meedogenloze wijze aan de tand worden gevoeld. De onderste steen zou boven komen, de schuldigen aangeklaagd en de onschuldigen vrijgepleit.
Als Jeremy Paxman ooit de video’s van Joep Schreuders after-matchinterviews van gistermiddag onder ogen krijgt, stopt hij onmiddellijk met zijn Hardtalks. Dit is gewoon een niveautje te hoog.
De yoghurtschuur
Binnenkort verhuis ik naar een appartement in het centrum van een Nederlandse stad (dank u, ja). Het appartement bevindt zich op de eerste verdieping en kijkt aan de voorzijde uit op de eetzaal van een met rood velours behangen cocktailrestaurant.
Op de begane grond zit een uitspanning die zich geheel en al heeft toegelegd aan het verstrekken van yoghurt in al zijn verschijningsvormen aan mensen die overdag op zoek zijn naar een plekje voor zichzelf, hun MacBook Pro en hun hoofd vol creatieve dingen.
Die plek heet de Yoghurtschuur.
Maar dan in het Engels.
De Yoghurtschuur is geen echte schuur, al doen de twee hooibalen voor de deur anders vermoeden.
De aantrekkingskracht van een niet geheel nagebouwde schuur (want WAAR zijn de dieren?) die yoghurt en wifi serveert, begrijp ik niet. De laatste tijd vermoed ik dat het concept om je dagen in een schuur door te brengen en yoghurt te eten vergelijkbaar is met de aantrekkingskracht die Joep Schreuder op mij heeft.
Dit moet ik misschien even toelichten.
De geur van viooltjes
Wie Joep Schreuder voor het eerst ziet, denkt: ‘Wat is dat voor ijdele kletsmajoor, die verslaggever die zich steeds weer in beeld wringt, die vent die de hele tijd van die zogenaamd diepzinnige vragen stelt, of opvallend harde stellingen poneert om de geinterviewde van slag te brengen, om ‘de muur omver te trekken’? Ik hoop dat hij snel een baantje in het Sport in Beeld-archief krijgt, ver weg van mijn beeldscherm.’
Wie Joep Schreuder voor een tweede keer ziet, denkt dat nog steeds.
En wie Joep Schreuder een derde keer ziet… Nu ja, u ziet het patroon.
Maar wie gewend is aan Joep Schreuder en de lullige ergerlijkheid die om de man heen hangt als de geur van viooltjes rond een parfumfabriek als een onoverkomelijkheid heeft leren te accepteren, begint hem te gedogen. En voor wie maar lang genoeg ergens aan gewend is geweest, kan er op een gegeven moment niet meer zonder.
(Zo moet het ook met yoghurt eten in een schuur zijn. Eerst denk je: wat een irritant idee. Daarna: ach, laat ook maar. En uiteindelijk zit je er zelf, een bord yoghurt voor je neus; je wilt niks anders meer).
Gisteren was Joop Schreuder voor de zoveelste keer in absolute topvorm. Advocaat, Van Bommel, Lens, De Boer; hij speelde ze stuk voor stuk kapot.
Met nog vier wedstrijden te gaan, is hij gewoon hard bezig voor de zoveelste keer kampioen te worden.
Zo, en nu op naar de Yoghurtschuur.
