Meer aandacht voor paardenvlees dan arbeidsomstandigheden in Bangladesh
Dat er 650 doden – and counting – kunnen vallen bij de productie van BH’s, bikini’s en T-shirts, dat was zelfs hier nieuws. Ik wist, al was het meer door het volgen van de internationale economische pers, dat de allesgrazende inkopers van de grote kledingconcerns inmiddels China als productieland verlaten – veel te duur, die Chinezen willen het zelf ook beter krijgen – en hun handel overbrengen naar Vietnam.
En Bangladesh. Landen waar de bevolking nog voor het spreekwoordelijke kommetje rijst uit hun stoel komt en verder z’n mond houdt. Hoewel textiel in Bangladesh zo op het oog en heel serieuze bedrijfstak is met heuse, gespecialiseerde, universiteiten.
Ethiek
Ik las gisteren in een van de Nederlandse dagbladen wat interviewtjes met consumenten die door een kritische journalist werden betrapt op het verlaten van een filiaal van Primark, met een goed gevulde tas. Primark heeft op z’n site inmiddels een heuse afdeling ethiek die overigens meer gaat over door de publieke opinie afgedwongen hulp aan de slachtoffers dan aan preventie en garanties van producenten over hun arbeidsvoorwaarden.
Die kopers bij Primark waren zoals u en ik: ze kochten gewoon goede spullen voor een heel lage prijs. Ze hadden wel gelezen over instortende gebouwen maar wat hadden zij daar verder mee te maken? Je kunt van consumenten niet anders verwachten. Wat me wel verbaast is dat we meer van een koe willen weten – zie de tientallen miljoenen kostende actie om in het paardenvleesschandaal vlees terug te roepen omdat we de herkomst niet tot op de laatste honderdste procent kunnen traceren – dan van de herkomst van de spullen van Primark, Zeeman en H&M. Om er maar een paar te noemen. Nu er een gebouw is ingestort met honderden doden als gevolg haasten allerlei partijen zich om garanties te vragen aan producenten en aan het land, Bangladesh. Europa dreigt zelfs met handelssancties.
Paardenvlees schandaal is groter nieuws
Nu is Bangladesh een land dat bij veel rijkere landen op het lijstje staat voor ontwikkelingssamenwerking. Er is en wordt veel geld naar toe gebracht. Bijzonder dat die gulle Overheden kennelijk nog niet konden bedenken dat arbeidsomstandigheden en eigenlijk ook gewoon mensenrechten misschien wel de eerste dingen zijn waar je nu naar moet willen kijken. In onze voedselketen streven we ernaar zo ongeveer te weten welk grassprietje in welke wei zo’n beest in Zuid-Amerika heeft gegeten. Ook dierenwelzijn wordt beoogd op die manier gemonitord te worden. Mensen in Derde Wereldlanden, zo ver zijn we nog niet. Kennelijk is wat je eet anders dan wat je draagt.
