Minister Ploumen fantaseert 300 miljoen bij elkaar
Vandaag schept minister Lilianne Ploumen bij BNR Nieuwsradio op over de 300 miljoen die de vrijdag beëindigde handelsmissie naar China zou hebben opgebracht. Citaat:
‘Naast de negen contracten werden ook nog acht intentieverklaringen getekend. De waarde daarvan wordt volgens Ploumen op korte termijn duidelijk. In de provincie Xi’an gaan Nederlandse multinationals bovendien voor rond de € 900 mln investeren’
Je vraagt je af waarom we deze Ploumen zo lang verstopt hebben gehouden, ze is – naar eigen zeggen – een waar verkoopkanon. Haar portefeuille heet ‘Buitenlandse Handel en Ontwikkelingssamenwerking’. Ploumen mag er voor zorgen dat het geld dat we in ontwikkelingssamenwerking stoppen door de ontvangende landen niet ogenblikkelijk in de zakken van concurrenten van het Nederlandse bedrijfsleven verdwijnt. Als het even kan moet dat geld via Afrika en Azië terugvloeien in de Nederlandse economie, een win-win-situatie voor arme landen en onze bedrijven.
En dus reist Ploumen de wereld over met in haar kielzog tientallen zakenmensen die, als we haar mogen geloven, alleen maar het geld hoeven op te rapen dat zij van de onderhandelingstafels schuift. Zoals gezegd: waarom hebben we haar niet eerder in de spits gezet?
Van haar verhaal en haar claims klopt natuurlijk helemaal niets, het is de Grote Lilianne Ploumen-show en wij mogen allemaal klappen. In werkelijkheid worden contracten met het lokale bedrijfsleven al maanden zo niet jaren tevoren voorbereid en als er dan zo’n handelsmissie is geagendeerd, dan slooft de Nederlandse en lokale politiek zich vooral uit om te bewerkstelligen dat zo’n contract niet een week eerder of later wordt ondertekend.
Ploumen krijgt dan een tijdje tevoren een briefing van haar ambtenaren wat er zoal is voorgekookt en kan daar, brutaal als ze is, dan op een dag als vandaag mee pronken alsof het de vrucht van haar inspanningen is.
Misschien herinnert u zich nog dat een tijdje terug een door haar georganiseerde persconferentie op het laatste moment moest worden afgeblazen. Henk Kamp – en de rest van de ministerraad – vond dat ze eerst maar eens collegiaal moest komen uitleggen wat ze van plan was en hoe het mogelijk was dat ze met de pers zaken ging delen die nog helemaal niet vast stonden. Het is een kwestie van tijd voordat ze met al dit ellebogenwerk een keer definitief door het stof moet.
