Voetbalplaatjes voor grote kinderen
We wandelen langs de supermarkt van de voetbalplaatjesactie. Buiten staan kinderen te bedelen. Het is leuk om te kunnen zeggen dat je ze zelf spaart. En dan tien pakjes laten zien. Die teleurgestelde gezichten.
Mijn vrouw gaat bij ons thuis over de voetbalplaatjes, maar zij zegt tegen de kinderen dat onze zoon ze spaart. Onze zoon is negen maanden. Er fietst een bekende voorbij, van mijn voetbalclub. ‘Hee, die heb ik!’ zegt mijn vrouw.
Bij tien euro aan boodschappen krijg je een pakje. Hier kun je kiezen voor welke club: Valken ’68 (mijn club), Rijnvogels en Quick Boys. Bij de supermarktvestiging in Katwijk aan Zee hebben ze geen plaatjes van Valken ‘68. Dat weet ik omdat mijn schoonmoeder er voor ons naar vroeg. De caissière had mijn schoonmoeder wazig aangekeken en opnieuw gevraagd: Quick Boys of Rijnvogels?
Hoe zeldzaam ben jij?
Op de groepswhatsapp van mijn voetbalteam gaat het alleen nog maar over voetbalplaatjes. De groepswhatsapp is een schoolplein, het speelkwartier duurt de hele dag. Het zijn vooral de oudere spelers die je erover hoort, zij sturen foto’s van dubbele plaatjes door, er worden dealtjes gesloten, ruilmiddagen voorgesteld, ze gaan zelfs bij elkaar langs. Ze scheppen op over hoe zeldzaam ze zelf zijn. Collector’s items. De verzamelaars negeren de spottende berichtjes van de minder fanatieke spaarders. Er volgen alleen boze symbolen als iemand opmerkt dat ze beter op het veld zo fanatiek hadden kunnen zijn.
Het enthousiasme komt niet helemaal uit de lucht vallen. Mijn team is het enige ‘lagere’ seniorenelftal met twee pagina’s in het boek; de opkomst bij de fotoshoot was groter dan op een gemiddelde wedstrijddag. Om een pagina te kunnen vullen, staan bij andere teams sommige teamleden twee keer op de foto, een keer als speler en een keer als coach/begeleider. Terwijl ze of geen speler of geen coach/begeleider zijn. Het maakt me trots dat wij met achttien (unieke) koppen vertegenwoordigd zijn. Minder trots ben ik op mijn eigen beeltenis, die me doet denken aan de avond voor de fotoshoot.
Giechelen als lagere schoolmeisjes
Er zit nog een mindere kant aan deze hype, merk ik als na de wandeling een vriendin van mijn vrouw een bakje komt doen. Aan tafel nemen ze de plakplaatjes door. Ze smoezelen een tijdje. Dan leest mijn vrouw een naam op, die ik voor ieders bescherming onvermeld laat, en vraagt: ‘Kun je die niet voor jullie elftal vragen?’
Ze giechelen als lagere schoolmeisjes. Ik maak een wegwerpgebaar, waarop ze lachen als pestkoppen.
Maar niet zo hard als de supermarkt, die komt echt niet meer bij.
