Spring naar de content

Diagnose of ontslag: de dag die je leven verandert

Naar de uitvaart van een familielid geweest. Pieter, longkanker, 69 jaar geworden. De dag van de diagnose was de dag die zijn leven veranderde: toen begon hij bewust aan zijn laatste etappe.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Matt Dings

Ik kijk naar zijn foto en luister naar de toespraken en muziekfragmenten. Wie leeft, verlegt als het ware een steen in een rivier, zingt Bram Vermeulen. ‘Nu weet ik dat ik nooit zal zijn vergeten. / Ik leverde bewijs van mijn bestaan. / Omdat, door het verleggen van die ene steen, / de stroom nooit meer dezelfde weg zal gaan.’

Ik denk aan Pieter en aan de sporen die hij nalaat doordat hij een steen verlegde. En ik denk aan de stenen die het leven voor ons verlegt, aan de stroming die daardoor verandert, de nieuwe bedding die zo ontstaat, de onvoorziene plek waar het bestaan dan uitmondt. Elke dag baart mee- en tegenvallers die levens laten verkleuren en van richting doen veranderen.

Gisteren kreeg Mark, vijftiger, te horen dat zijn baan bij een culturele instelling werd wegbezuinigd. Dat betekent gezien zijn leeftijd en cv een reis naar de bijstand en de schraalte.

Vandaag twee jaar geleden zag Marie haar levenspartner vertrekken omdat hij een nieuwe liefde had gevonden. Voor haar pakte de scheiding uit als een hergeboorte. Inmiddels heeft ze een carrièreswitch gemaakt en een nieuwe lover gevonden, een twintig jaar jongere Afrikaanse vluchteling.

Morgen krijgt Richard, succesvolle CEO van een beleggingsfirma, een hartaanval. Hij weet zich gewaarschuwd en besluit het kalmer aan te gaan doen. Hij zal zijn functie neerleggen en zijn penthouse in Singapore verkopen om zich voorgoed te vestigen in zijn tweede huis ergens op een glooiing in Zuid-Limburg.

We zijn vol animo en ambitie. Morgen willen we hier zijn en overmorgen daar, en dus stippelen we de lijnen uit waarlangs we zullen reizen, all risks verzekerd, ons kan niets gebeuren, wij hebben ons boeltje onder controle. Tot we op een dag rond de kist van een naaste zitten, van een man of vrouw die ook van A naar Z wilde, maar onderweg een steen in de bedding zag vallen waardoor het leven anders uitmondde dan voorzien. Dan beseffen we weer even dat het bestaan zich natuurlijk niet laat plannen. Maar morgen pakken we ons plan weer op. Een mens moet wát.