Spring naar de content

Voor de ambitieuze twintiger: perfectie is ook niet alles

Al eens een perfect stukje gelezen? Nou, daar gaat-ie dan.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Matt Dings

Volgens De Groene Amsterdammer, bezwijken ‘steeds meer’ twintigers onder hun tomeloze ambities. ‘Alles moet leuk, bijzonder, perfect zijn. Mislukken is geen optie.’

Misschien komt het doordat ik net geen twintiger meer ben, maar die ambitie lijkt me behalve al te tomeloos ook al te argeloos. Net als het populaire motto You Only Live Once (YOLO). Wie maar één maal leeft, denk ik dan, kan niet om de grijze dagen heen.

Het leven zou stomvervelend zijn als het voortdurend leuk, bijzonder, perfect was. Saaiheid, alledaagsheid en onvolkomenheid zijn broodnodig om hun opwindende tegendelen überhaupt te herkennen. We zien de sierlijke gratie van de zwaan omdat we eerder het lelijke eendje ontmoetten. Het vrije weekeinde zou zijn glans verliezen zonder de doordeweekse agenda. Geen berg kan zonder de dalen en vlaktes die hem zijn grandeur verlenen. Met andere woorden: perfectie kan niet zonder het onvolmaakte (en is daardoor zelf ook imperfect).

Amour fou
Daarnaast denk ik dat de hang naar het bijzondere en volmaakte zich niet tot twintigers beperkt. De halve literatuur en filmkunst draaien om de droom van de amour fou of de nachtmerrie van de ongelukkige liefde. In de glanzende wereld van de vakantiefolders heten toeristenoorden paradijzen en is elke bestemming schitterend, bruisend en uniek. De mode spiegelt voor dat ze van iedereen een ster kan maken. De media zijn in de ban van succes. De schoonheidsspecialiste en cosmetisch chirurg verdienen hun brood met onze uiterlijke onvolkomenheden. Woonbladen berichten over paleizen met onwerkelijke, kreukvrije interieurs die vooral de inbreng van een styliste verraden.

Dissonant
Nou, geef mij maar de kras, de kerf, de deuk, het litteken, de vlek: sporen van leven en geschiedenis, van struikelen en weer opstaan, van ervaringen en belevenissen, soms verheugend, soms frustrerend. Die kras etc. is als de blue note die de jazz spannend maakt en als de dissonante figuur die een straat kleur geeft: van essentiële betekenis.

Perfectie leent zich eigenlijk alleen voor gelovigen. Zij hebben een god die uit pure goedertierenheid bestaat en een hemel waar uitverkorenen van de eeuwige zaligheid proeven. Maar ja, aarzel ik dan weer – eeuwig duurt wel érg lang, gaat dat niet vervelen?

Moraal van dit verhaal: geloof niemand die u perfectie belooft.

Onderwerpen