Histoire de l’etape 15: hoe een etappe voor eeuwig in je geheugen kan worden opgeslagen
Op de laatste dag van twee weken durend verblijf in Parijs met twintig op sportief vlak volledig ondervoede schrijvers en journalisten – in een reusachtig huis, georganiseerd door DeBuren, een bijzonder fijne instelling – wilden de andere leden van het gezelschap ook wel eens zo’n Touretappe zien. Stond er niet een Nederlander tweede? En kwamen ze niet aan op de maan?
De berg van Petrarca, zei ik.
Ah, de Ventoux, zeiden zij.
Of ik maar gauw mijn laptop even van boven wilde halen.
We keken de etappe in de ‘Salle de lecture’, een duistere ruimte waar kranten van maanden geleden geduldig op een stapel liggen te wachten op een verveelde gast die ze nog eens zou openslaan.
Behalve wijzelf logeerden er de afgelopen Er zaten nog meer mensen in het huis: opvallend veel identieke meisjes uit Turkije en de Verenigde Staten, die drie maanden lang ingeschreven staan bij prijzige taleninstituten en terugkeren met een portie vakantiefrans en een drankprobleem.
Toen ik de Salle de lecture binnenkwam – laptop met Michel Wuyts en Jose de Cauwer uit de speakers onder mijn arm – zaten al drie van die medebewoners hun kater uit te zweten op het plakkerige leer van de talloze banken.
De meisjes kwamen uit Texas.
Twee van hen waren in een nogal geanimeerd gesprek verwikkeld, de derde zat met haar ogen aan haar iPhone geklonken. Af en toe dansten haar vingers razendsnel over het touchscreen, als een meesterpianist die zich opwarmt voor een concert.
Een van hen sprak met een stem die nog het meest deed denken aan het geluid van de bladblazer van een buurman from hell, maar dat weerhield haar er niet van om hem aan een stuk door in te zetten.
Quintana versnelde.
‘I just like completely panicked. I was like: I panic. I was completely panicking. I was like: what do I do now. But I didn’t know, I think I just panicked.’
Froome versnelde.
‘I had this friend right, this girl. She was also from Texas and she was just like gorgeous. And this night her boyfriend came home and she shot him. She didn’t know why, but it surely was like some kind of self defense. He was like always violent to her.’
‘Wow, that’s really like disgusting. Was he dead?’
‘No, she hit his arm.’
Mollema kraakte.
‘And now she’s facing a twenty year sentence. Attempt to murder.’
‘That’s like completely ridiculous.’
‘Ex-act-ly. Guys just shouldn’t be like all violent all the time.’
‘Yeah.’
Rodriguez demarreerde.
‘I think everyone should be able to be carrying a gun, but only people who are not like completely insane.’
‘Soooooo true.’
Froome versnelde nog eens, op een bijna ongeloofwaardige wijze. Het commentaar van Michel en Jose hadden we intussen uitgedraaid. Zinloos.
‘I just love Paris.’
‘I don’t.’
‘Why.’
‘It’s like so completely European.’
Ze keek in onze richting. Vijf paar ogen die naar een zwijgend computerscherm staarden – en, vooruit, af en toe naar haar.
Buiten was het Quatorze Juillet, een stralende dag. Buiten was Parijs.
Binnen was Froome, die zichzelf met de klap de geschiedenis en het dopingbeklaagdenbankje binnenreed, en een Texaanse gekkin met een wapenobsessie.
Het derde meisje had haar ogen nog altijd niet van haar scherm gehaald.
