“I’m Toine van Peperstraten, I’m an emotional bastard and I’m proud of it”
Even rrrrrrrrresumeren: Toine van Peperstraten gaat weg bij Studio Sport. Hij gaat ‘een commercieel avontuur’ aan bij Fox Sports, de Nederlandse vertakking van de bende van Rupert Murdoch.Donderdag was het Toines laatste uitzending voor de NOS. Het was historische televisie.
‘Tja, eeh, wat moet ik nou zeggen?’ zei Toine, en zijn stem haperde, als een teerhartig meisje dat verplicht naar het doodknuppelen van kleine koala’s kijkt.
Christus in maatpak
Die Toine… Altijd opgewekt, altijd die ironielichtjes in z’n ogen, altijd weer die krijtstrepen die onberispelijk met de plooien van zijn kostuums meegolfden.
Nooit om tekst verlegen, immer professioneel en nu: dit.
Daarna snikte hij. Een hoog snikje was het.
Daar gaat weer een koalaatje, dacht ik.
‘Het einde van twintig jaar Studio Sport, da’s moeilijk.’
Begreep ik het nou goed? Stond Toine hier nou een potje te janken omdat hij voor veel geld ‘een nieuwe uitdaging’ aanging?
‘Ik ga even terug naar 1994, twintig jaar geleden,’ zei Toine. (19 jaar geleden, eigenlijk, maar laten we niet flauw doen).
Of de kijker dat ook wilde, terug naar 1994, dat kon Toine effe niet schelen. Hij was de uitsmijter van zijn eigen show geworden.
Toine spreidde zijn armen, tot ver buiten beeld. Christus in maatpak.
‘Ik word er even emotioneel van. Sorry,’ zei Toine, op de toon van een grote, getatoeëerde pianoverhuizer die in de kroeg toegeeft dat hij uitsluitend naar films met Julia Roberts kijkt.
De “Vind ervan wat je ervan vindt; dit is mijn moment”-toon.
De “I’m Toine, I’m an emotional bastard and I’m proud of it”-toon.
De “Schiet maar, schietgrage columnistjes”-toon.
Maar ik had al helemaal geen zin meer om te schieten. Die zin was verdwenen, zomaar opeens. Ik wilde alleen nog maar luisteren.
Tal van hoogtepunten. Ontelbaar
Toine ging op zijn desk hangen, herschikte zijn papieren en begon aan een samenvatting van zijn loopbaan. Gekkenwerk natuurlijk, twintig (of 19) doldwaze jaren samenvatten in een minuutje, maar Toine heeft voor wel hetere vuren gestaan.
Het kwam ongeveer hier op neer:
- Bijna de helft van Toines leven had hij bij Studio Sport gewerkt.
- Dat was fijn, want hobby en werk waren er samengekomen.
- Dat waren duizenden uitzendingen geweest.
- Met tal van hoogtepunten (‘ontelbaar’)
- Studio Sport (‘het sportinstituut van Nederland’) zou gewoon doorgaan. Gelukkig maar.
- Toine ging een nieuw, mooi, emotioneel avontuur tegemoet (‘vleugels uitslaan’). Daar had hij zin in.
- Het zou wennen worden.
- Hij ging iedereen missen.
- De kijkers (‘jullie’) werden bedankt. (waarvoor zei Toine er niet bij, maar waarschijnlijk voor het kijken).
‘Jullie zullen het moeten doen zonder mij,’ zei Toine. Ik voelde me een kind wiens vader uitlegde dat papa en mama tot de conclusie waren gekomen dat het beter was dat.. enzovoort.
Daarna volgden er beelden van Toine Door De Jaren Heen.
Toine met bril en stropdas.
Toine met bril.
Toine met highlights, zonder bril.
Toine met een iets dikker gezicht.
Toine met een koptelefoon op het hoofd.
Toine zittend.
Toine staand.
Toine met Frank de Boer.
Toine met Hugo Borst in een maffiakostuum.
Toine serieus.
Toine gierend van de lach.
Het waren inderdaad wel erg veel hoogtepunten. En dit was nog maar een heel willekeurige selectie: iedereen had natuurlijk zijn eigen Toine-moment.
Geen goedenavond
Toine legde nog even uit hoe emotie en vakmanschap hier wel heel dicht bij elkaar kwamen. Nog zwak uitgedrukt: emotie en vakmanschap smolten hier samen tot een volledig nieuw genre dat we over twintig jaar zullen aanduiden als “Toine”.
Nog een laatste maal werden wij, de kijkers, door Toine toegesproken.
‘Goedenavond.’ Maar dat was het natuurlijk helemaal niet.
Toen even later mijn vriendin de kamer binnenkwam, vroeg ze of ik gehuild had.
Ik knikte.
Waarom, wilde ze weten.
‘Om Toine.’
Nu knikte zij. Ze begreep het.
