Spring naar de content

Blurred Lines. Zijn we allemaal gehersenspoeld?

Ik geef toe: het was niet het eerste waar ik aan dacht, toen ik Emily Ratajkowski vrijwel naakt door het beeld zag paraderen, dansen, kruipen, liggen, buigen en miauwen in de clip van ‘Blurred Lines.’ Of het tweede. Je kan je trouwens afvragen of er überhaupt sprake is van denken, op zo’n moment.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Dries Muus

Maar na een tijdje – ergens tussen de tiende en twintigste keer dat ik de clip afspeelde – (het is écht een zeldzaam goed nummer) – kwam het onmiskenbaar naar boven: het v-woord.
Was dit vrouwonvriendelijk? Of juist het tegenovergestelde? Hoe seksistisch was deze clip nou eigenlijk? En moest ik me daar druk om maken?

Tussen de dertigste en veertigste keer dat ik de clip afspeelde – (het is zo’n nummer dat beter wordt naarmate je het vaker luistert) – begon me de humor op te vallen. De knipoog. Was dit ook niet een soort parodie? Of was het meer een pastiche? Wat is er mis met je, als je jezelf zulke vragen stelt naar aanleiding van een geile clip? Was ik gehersenspoeld door militante wijven? Was die twijfel een bewijs van mijn fatsoen? Of van mijn castratie? En dat ik de clip toch bleef kijken: was dat een bewijs van mijn nog veel fundamentelere smerigheid?

Dat ik de close-up van Emily Ratajkowski’s gezicht, terwijl ze half uitdagend, half onderdanig de camera in miauwde, met afstand het meest sexy shot van de clip vond, maakte het er niet makkelijker op. Want: maakte dat me een minder grote, of juist een grotere smeerlap? Sowieso bewees het weer eens de lachwekkende stupiditeit van mannelijke opwinding. Wanneer is een aantrekkelijke vrouw op haar aantrekkelijkst? Als ze een kat nadoet, natuurlijk.

De gender swap
Goed. Vragen, vragen, vragen. En toen was daar de ‘Blurred Lines’-clip met de gender swap. Initiatief van ‘boylesque’-groep Mod Carousel uit Seattle. De mannenrollen in de oorspronkelijke clip worden vertolkt door vrouwen, en andersom. Teksten aangepast, vocalen opnieuw opgenomen.

‘Can’t let it get past me / you’re just so manly’, zingt een vrouw – tegen een man met gestifte lippen, eyeliner, pumps en een glitterstring. De andere twee mannen zijn iets minder nadrukkelijk opgemaakt. Iets. Ze nemen de hele video lang poses aan die je niet direct associeert met mannelijkheid.
Met de parodie wilde Mod Carousel kennelijk ‘a spectrum of sexuality’ laten zien, ‘as well as present both women and men in a positive light, one where objectifying men is more than alright and where women can be strong and sexy without negative repercussions.’
Prima plan. Er is maar één ding wat minder goed is: de uitvoering.

Gemiste kans
De clip voelt nu vooral aan als een gemiste kans. De vrouwen- en mannenrollen mogen dan gewisseld zijn, de mannen spélen nog steeds vrouwen. Een beetje een halfslachtige gender swap. Was het niet veel interessanter geweest als we, in plaats van een paar als vrouw verklede mannen, totaal andere types in de vrouwelijke rollen hadden gezien? Types als Pharrell, Thicke, en T.I.? Die zich tegelijk laten dresseren en bewonderen – zich laten objectificeren – door indrukwekkende vrouwen die ‘strong and sexy’ zijn?

Of is het mijn bekrompenheid die hier spreekt? Moet ik mijn achterhaalde ideeën van gender-rollen opzij zetten? Moet ik mannelijkheid los leren zien van typisch vrouwelijke attributen zoals pumps en glitterstrings? Zijn de grenzen tussen ‘mannelijk’ en ‘vrouwelijk’ gedrag, mannelijke en vrouwelijke symbolen, puur aangeleerd? Zijn we allemaal gehersenspoeld? Was het de bedoeling van de clip om dat aan te tonen? Zijn mijn bezwaren tegen de parodie juist een bewijs dat Mod Carousel in haar opzet geslaagd is? Jezus Christus. Ben ik ongemerkt besmet geraakt door dat semester cultuurfilosofie?

Ik geef het op.
Je zou er bijna van gaan verlangen naar kuise, niet-aanstootgevende clips. Bijna.