Hoe Oost-Europa dit jaar de gaypride verziekte
Iedere feestdag kent een aanloop en een cooling down. Kerstmis? Begint op zijn laatst met de kerstborrel van het werk, ergens rond 20 december. Oud en Nieuw? Mijn jaarwisseling eindigde dit jaar op 3 januari. Hij begon op de 29e, de eerste dag dat Kerstmis was afgelopen. Koningsdag begon dit jaar op vrijdag, vanwege de koningsspelen, waarvan niemand wist wat dat precies inhield, maar dat deed er ook niet toe.
Niemand begrijpt wat het leven precies inhoudt. Men mocht de straat tenminste weer op. Uitbundig zijn, proosten op de vrije avond, op elkaar, op alles wat het leven hopelijk nog voor ons in petto heeft. Mijn koningsdag is voor mijn gevoel soms nog steeds niet afgelopen, maar dat heeft misschien met andere dingen te maken. Heimwee naar vroeger, heimwee naar alles wat niet kan.
De lange aanloop van de gaypride
Afgelopen donderdag begon de gaypride. Normaal ben ik op de hoogte van alle feesten, dit wist ik zelf ook niet. Dat dit tolerante feest zo’n grote aanloop kende. Voor een handjevol Roemenen begon het zelfs al op woensdag. Dat is tenminste wat ik opmaak uit alle berichtgeving rondom deze vriendengroep.
Nietsvermoedend zaten een vriendin en ik donderdag in onze blote kleren in de schaduw op haar balkon. Moet jij morgen werken? Vroeg ik haar. Tot mijn schrik zei ze nee. Ze had blote kleren aan, maar hele hoge, moeilijke schoenen. Nee, herhaalde ze. En jij? Ik moet naar Ajax morgen, antwoordde ik. En de boekhouder terug mailen. Misschien heb ik een afspraak met een jongen. Maar hij is 23, ik ga er vanuit dat hij af gaat zeggen. Ik neem voor de zekerheid dan maar even mijn platte allstars mee, zei ze.
Iedereen was vrij die avond
We verplaatsten ons naar de schaduw op een terras. We hoefden de dag erna allebei niet heel veel te doen, dus we bestelden wijn. Lavendelworst. Nog meer wijn en toen schoof er ook een andere vriendin aan. Ik ben morgen waarschijnlijk vrij, zei ze ons. We keken elkaar aan. Voordat iemand iets kon zeggen, ontving ik op mijn telefoon een sms. Het was een vriend. Wat doe jij vanavond? Vroeg hij me. Iets drinken met jou, zei ik hem. Neem twee vriendinnen mee, zei hij, dan hebben mijn vrienden er ook nog iets aan.
I like life
We troffen elkaar buiten het cafe, buiten was het namelijk nog warm genoeg. En niet alleen hen. Heel veel andere bekenden leken ook een vrije avond te hebben opgenomen. We genoten van het onverwachte samenzijn. ‘I like life’, zei iemand, en iedereen moest hem gelijk geven. De DJ draaide plaatjes voor een leeg cafe, maar werd aan het eind van de avond toch uitgebreid bedankt. De avond werd voortgezet in de Reguliersdwarsstraat. Daar was nog veel te doen. Het was immers gaypride. Ons bewustzijn nam af, de woorden werden groter, de herinnering schimmiger. Het was druk, maar de menigte vertrouwde elkaar.
Schaamte op de WC
Toen sloeg de stemming om. Iemand stapte op mijn schoen. Ik struikelde bijna. Ik schaamde me. Ik sloot me op op de WC in de hoop dat iedereen die het gezien had het direct weer zou vergeten. Na een kwartier keerde ik terug en ik liep een vriend tegen het lijf die ik eerder die avond had gezien in het cafe. Hij zei me dat hij opvallend veel Oost-Europeanen zag rondlopen. Over het algemeen vind je geen Oost-Europeanen in de Reguliersdwarsstraat. Komen ze homo’s bashen? Vroeg ik. Nee, beschonken aap, antwoordde hij. Ze komen je iPhone stelen.
Ik greep naar mijn tas. Mijn tas stond open. Mijn telefoon was weg. Het duurde een paar minuten voordat ik dat werkelijk geloofde. De avond was voorbij. Ik had alleen nog maar heimwee naar het verleden.
