We gaan het allemaal anders doen met dat domme tijdrijden
Tony Martin is sinds gister wereldkampioen tijdrijden. Dat was hij al, dus in feite is er weinig veranderd. Zo gaat dat met tijdrijden: de sterkste wint.Persoonlijk hoop ik dat ze het tijdrijden zo snel mogelijk verbieden in de koers. Tim Krabbé noemde het een ‘obscene vergelijking van lichaamsfuncties’, en dat is het ook. Bij het tijdrijden wint de sterkste, de op een na sterkste wordt tweede, enzovoort, helemaal tot onderaan de uitslag, waar de kneusjes bungelen.
Eerlijkst
Nee, zeggen de wielerpuristen, de tijdrit is het eerlijkste onderdeel van de koers. Geen handjeklap, geen vertroebelde verhoudingen door knechten en valpartijen, maar alleen de man, de fiets en een lege strook asfalt. Eerlijkheid troef. Behalve als het regent of waait – wat het altijd wel doet: dan wint degene die droog of windstil rijdt, vaak een Litouwer of een jonge Amerikaan. De eerlijkheid die de tijdrit suggereert zou pas bewerkstelligd worden wanneer alle renners naast elkaar op een hometrainer plaatsnemen en tegelijk op gang geschoten worden.
De ultieme zinloosheid, een rit van A naar A, over nul kilometer. Hoeft wat mij betreft niet op televisie uitgezonden te worden; ik lees ’s avonds op internet wel hoe de krachtsverhoudingen liggen.
De tijdrit, het zwemmen onder de wieleronderdelen. Geen drama, geen spektakel, geen tactiek. Je zult commentator bij een tijdrit zijn….
“Ziet er goed uit.”
“Het is niet mooi, maar het gaat wel vooruit.”
“Hoog beenritme.”
“Gevaarlijke bocht zometeen.”
“Het is wachten op het eerste/tweede/derde/laatste tussenpunt.”
“De verhoudingen lijken wel duidelijk, hij moet nu alleen nog veertig kilometer doortrappen.”
Kortom: de hel.
Misschien dat ze het tijdrijden moeten vervangen voor fietswerpen, of een ander onderdeel voor dommekrachten, ik noem maar iets. Maar dan nog zou ik niet kijken, geloof ik.
Revolutionair voorstel
Ik heb een voorstel, net bedacht. Het is een heel goed, heel revolutionair voorstel, al zeg ik het zelf: we organiseren alleen nog tijdritten in grote ronden. Eentje na anderhalve week en eentje op de slotdag. De renners gaan in duo’s van start. Eerst de nummer 189 en nummer 188, dan de nummer 187 en 186, enzovoort, enzovoort, tot de nummers 1 en 2.
Wat doen ze? Werken ze samen, kop over kop? Demarreren ze van elkaar weg? Gaan ze surplacen? De verhoudingen veranderen iedere minuut, niemand weet wat wijsheid is. Nooit eerder werden lichamelijke vermogens en tactisch vernuft zo onmiddellijk met elkaar in verband gebracht.
Zomaar een ideetje. Ik zou kijken…
(En wat het WK tijdrijden betreft zou ik zeggen: we stemmen iedere vier jaar op de sterkste renner, en die krijgt vier jaar lang in oktober een verse regenboogtrui thuisgestuurd).
