Hoe het verder ging met Kevin Anin
Plotseling is hij weer verdwenen. Opgelost, als een ademwolkje op een vriesdag.
Niemand weet waar hij naartoe is. En voor hoe lang. En of hij ooit nog terugkomt.
Het is de zomer van 2012, de Franse Ligue 1 staat op het punt van beginnen en Kevin Anin, een van de meest veelbelovende Franse middenvelders, is zoek. Wanneer zijn trainer bij OSG Nice, monsieur Puel, hem opbelt, zegt hij het maar meteen.
De doorbraak
Dat hij weer in Le Havre zit, aan de andere kant van het land. Bij zijn ouders.
Weg van de wereld.
Puel knikt en zwijgt. Hij kent Kevin, hij weet van diens geschiedenis en van diens karakter. Van hoe Kevin als jongetje door zijn ouders naar een boksschool werd gestuurd om wat eelt op zijn oversensitieve kinderziel te laten meppen.
Hoe hij twee keer regionaal kampioen werd.
Hoe hij zijn hart alsnog verpandde aan het voetbal.
Hoe hij debuteerde bij Le Havre, uitgroeide tot een groot talent, verkocht werd aan Sochaux en doorbrak in de Ligue 1.
Hoe rijen scouts de deur platliepen om hem te bewonderen.
Hoe Arsène Wenger op een dag op de tribune zat, om die jonge, dynamische middenvelder eens met eigen ogen aan het werk te zien.
Hoe hij het zelf verbruide, met domme rode kaarten en gemiste trainingen.
Hoe somber hij toen geweest moet zijn.
Hoe hij zelfs een wedstrijd vergat, een competitiewedstrijd tegen Nancy.
Hoe ze bij Sochaux genoeg van hem hadden.
Hoe hij zijn hart luchtte in L’Équipe, over dat voetbal niet zijn ware liefde was, dat het geld dat hij verdiende hem gestolen kon worden en dat hij zijn familie miste.
Hoe Nice z’n slag sloeg en het gebutste talent voor een prikkie kon binnenhalen.
Hoe voortvarend hij begon, die eerste maanden.
Dat weet monsieur Puel allemaal wel.
De Crash
Wat monsieur Puel dan nog niet weet:
Hoe Kevin Anin na een korte retraite zal terugkeren op het middenveld van Nice.
Hoe hij na een paar maanden eindelijk weer op niveau zal zijn en die vorm zal bekronen met een fenomenale wedstrijd tegen het sterrenensemble van Paris Saint-Germain.
Hoe hij, na een geslaagd seizoen 2012-2013, toch weer zal verdwijnen, in het niets dat later altijd weer Le Havre zal blijken te zijn.
Hoe hij op 4 juni 2013 achter in een auto zal zitten, een auto van een vriend.
Hoe die auto over de A28 zal razen, dwars door Normandië.
Hoe er iets gruwelijk mis zal gaan, die nacht.
Hoe Kevin tien dagen lang in een kunstmatige coma gehouden zal moeten worden.
Hoe hij zal ontwaken, als een invalide die hij niet zal herkennen.
Hoe hij misschien nooit meer zal kunnen lopen.
Dat weet monsieur Puel dan allemaal nog niet. Misschien voorvoelt hij wel iets, die zomermiddag in 2012, omdat Kevin Anin niet voor het geluk geboren lijkt. Maar zeker weten hoe het leven zal lopen, nee, dat kunnen de meeste mensen niet.
PS
Enkele weken geleden kwam Kevin Anin voor even op de Franse televisie. Of hij ooit nog terugkeert op het voetbalveld, is zeer de vraag.
