Spring naar de content

De Baron zou nooit meer winnen

13 februari 1985, vroeg in de ochtend.
De gokhal net buiten Wuppertal is nog gesloten – er wordt schoongemaakt en in een kantoortje worden de opbrengsten van de vorige avond nauwkeurig nageteld.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Frank Heinen

Beneden klinkt gerommel. Drie mannen met blauwe skimutsen dringen zich naar binnen. Ze dragen blauwe skimutsen en wapperen met gaspistolen.
“Geld her!” gillen ze. “GELD! HER!”
Een paar minuten en 2000 D-Mark later is het voorbij.

19 februari 1985
Ralf von Diericke, spits van Wuppertaler SV, draait zijn auto met grote vaart de parkeerplaats naast het stadion op. Een andere man stapt uit de auto, wandelt naar de kassa’s en vraagt om twee tickets voor de volgende thuiswedstrijd. Terwijl de caissière op zoek gaat, haalt de man een gaspistool tevoorschijn.
De caissière begint te gillen en de man slaat haar met het pistool op het hoofd.
Een paar minuten later is de auto van Ralf von Diericke weer verdwenen.

Vier jaar eerder.
Ralf von Diericke is als een groot talent naar Wuppertal gekomen: technisch en een neus voor de goede plek voor het doel. De nieuwe ster wordt vanaf het eerste ogenblik in de watten gelegd: hij scheurt door de stad in een Porsche van de club, loopt de deur van bioscopen en discotheken plat.
Hij is een heuse zonnekoning in de provincie: een man die met een sigaar in een bubbelbad zit terwijl blonde meisjes hem overgieten met champagne.
Ralf von Diericke, de Baron van Wuppertal.

Lang duurt het niet.
Wegens een administratief geschil met Wuppertal mag de Baron op een zeker moment geen wedstrijden meer spelen. De club weigert een afkoopsom voor hem te betalen; dat moet Von Diericke maar zelf doen, vindt men.
Daarop besluit hij het geld zelf te gaan halen.

Een paar weken na de tweede overval wordt hij gearresteerd. Dat gebeurt na een wedstrijdje met het Duits militair elftal. Eerst zit hij slechts vijf maanden vast, later komt daar nog zes jaar Knast bij.
De Baron, ooit geen avond thuis, verlaat zijn cel nauwelijks nog en komt 23 kilo aan.

Vijf jaar later.
Pas aan het eind van zijn gevangenisstraf kan Ralf von Diericke de zon weer een beetje in het water zien schijnen. Al snel groeit hij uit tot de onbetwiste ster van de gevangenisvoetbalpotjes. Zijn status groeit en een van Wuppertals meest beruchte moordenaars fluistert hem op een dag in het oor: “Als je mij voortaan als eerste in je team kiest, krijg je alles wat je maar wilt.”

Niet lang daarna.
Ralf von Diericke wordt nog in de gevangenis gescout door VfB Remscheid, een Oberliga-club. Men komt een constructie overeen: Von Diericke mag niet trainen, maar wel wedstrijden spelen. ’s Avonds keert hij dan terug naar zijn cel.
In de vier wedstrijden voor Remscheid scoort de Baron vier keer.

Het najaar van 1988.
Ralf von Diericke wordt vervroegd vrijgelaten. Officieel wegens goed gedrag, maar eigenlijk wegens goed spel. Schalke heeft interesse, maar die bloedt al snel dood. Men durft het risico niet aan, niet met hem, niet met een veroordeelde misdadiger.
Een andere baan vindt hij niet, in restaurants en cafés wordt hij vaak niet eens meer bediend. De Baron is een paria geworden, de stamgast van weleer is nergens nog welkom.

2013
Ralf von Diericke is vrijgevestigd verzekeringsagent, maar veel werk heeft hij niet: er zijn niet veel mensen die hun verzekeringen willen laten regelen door een man die op zijn cv onder het kopje ‘Bijzonderheden’ meerdere roofovervallen heeft staan.
Niet zo lang geleden probeerde hij het nog eens op het voetbalveld, voor Kreisliga-club DJK Hulturn-Borghees, bij hem om de hoek.
Zijn debuut, thuis voor de beker tegen SV Rees, ging met 0-20 verloren.

Bron: o.a. 11 Freunde