Net 5’s Doris: de truttige versie van Evelien
Mijn moeder hing laatst aan de telefoon. Eigenlijk belt mijn moeder me nooit meer, maar die dag was ik jarig, dus nam ik op. Ze feliciteerde me. Ik nam de felicitaties aan en keek ondertussen naar de hond die met zijn bek zijn feestjasje probeerde uit te trekken.
“Heb je gisteren Penoza gezien?” vroeg mijn moeder.
“Gisteren heb ik mijn verjaardag gevierd,” antwoordde ik.
“Op een zondag? Moesten de mensen dan niet werken vandaag?”
“Jawel,” zei ik. “Daarom juist. Dan was iedereen tenminste vroeg weg.“
RRR
Het was waar. Mijn verjaardagsfeestje had nog nooit zo kort geduurd. Ik werd ouder. Ik voelde het aan alles. Misschien was het een pose. Maar ik betrapte me vaker op volwassen uitspraken. Die over ‘de drie R’en’ gingen. (Rust, Reinheid, Regelmaat). Of over verantwoordelijkheid nemen. Dat het leven, in tegenstelling tot wat Remco Campert beweert, niet op alle dagen feest neerkomt. Ik had geen zin meer in feest. Ik wilde dat op mijn verjaardag de mensen mijn huis zo snel mogelijk weer verlieten.
“Ik heb Penoza dus niet gezien,” zei ik.
“Het is bloedstollend,” antwoordde mijn moeder.
“Niets verklappen,” zei ik snel. Uit enthousiasme verklappen moeders nog weleens iets. Dat is heel aandoenlijk. Maar ook bijzonder irritant.
“En Doris? Heb je Doris nou al gekeken? Dat is allemaal bij jou in de straat opgenomen!”
“Ook al?” zei ik, en ik probeerde te achterhalen wie me onlangs vertelde dat Oud-West zo’n coulant stadsdeel is als het op zaakjes regelen aan komt. Ik kwam er niet op.
“Ja, het is echt een leuke serie. Ga ’m maar kijken,” zei mijn moeder, en ze hing op zonder te vermelden wat ik eigenlijk van haar gekregen had voor mijn nieuwe levensjaar. Waarschijnlijk niets noemenswaardigs. Ik was inmiddels immers volwassen.
Gooische Tjitske
Ik moest 1 euro 50 betalen om een aflevering van Doris te kunnen terugkijken.
Chagrijnig luisterde ik naar de begintune. Maar hé! Tjitske Reidinga! Jacob Derwig!
Een cast naar mijn hart. Reidinga speelt een gescheiden moeder van twee kinderen die Overveen verruild heeft voor Amsterdam. De Gooische vrouw die ze in Gooische Vrouwen leek te zijn is verdampt. Hier staat een kwetsbare vrouw, en al komt ze uit Overveen, ik vind haar eerder King Louie dan Scapa.
Doris is de miserabele variant van Evelien, het karakter van Martin Bril, gespeeld door Kim van Kooten. Evelien dacht ook wel na over wie ze nou eigenlijk was, het thema in Doris aflevering 4, maar dan wel in het Hilton Hotel, in gezelschap van een vreemde man, terwijl de wijn van de lunch naar hun hoofd was gestegen. Doris heb ik niet zien drinken, niet zien vrijen. Doris doet er drie uur over om de fietsband van haar zoon te plakken. Nadat hij haar gesommeerd heeft dat eens even lekker geëmancipeerd voor hem te doen. Had Evelien nooit gedaan. Die had de fiets knipogend naar de fietsenmaker gebracht.
Wie ben ik?
De ontwikkeling die Doris deze aflevering doormaakt is, dat ze de veeleisende buurvrouw op haar nummer zet en zich aanmeldt voor een rol in de musical Annie; Annie mag ze uiteindelijk spelen. Doris is wat assertiever geworden.
“Wie ben ik? Wat ben ik? De vrouw die de plee schoonmaakt, en de ster van de avond. Het meisje dat wil dat iedereen van haar houdt en altijd blijft dromen van wat er nog in het verschiet ligt. Ooit. Morgen,” besluit Doris’ voice-over het verhaal.
Mijn huisgenoot is naast me komen zitten. “Wat een truttenserie,” zegt ze, “meer iets voor moeders.” En ze vertrekt naar het café. Ik volg haar niet. Maar stiekem alleen omdat ik dit allemaal de volgende ochtend nog moest opschrijven.
