De geschiedenis van Thomas Müller en z’n beste vriend
Iedere dag rijdt Timo Heinze naar zijn werk. En iedere dag kijkt hij halverwege de route even naar links, waar de Allianz Arena langs de snelweg opdoemt als een reusachtig insect van glas en staal.
Dan rijdt hij weer verder. Das war einmal.Eén wedstrijd speelde Timo Heinze in het eerste elftal van Bayern München, ’s werelds beste voetbalploeg, in wording dan nog.
Mach dich warm!
Het is de afscheidswedstrijd van Oliver Kahn. De tribunes zijn afgeladen, het Bayern-rood lijkt een muur te vormen. Nooit eerder was Timo Heinze hier, en hij kijkt zijn ogen uit. Naast hem zit Thomas Müller, zijn beste vriend, sinds ze beiden als jongens bij Bayern kwamen. Nu spelen ze samen in het tweede – Timo is aanvoerder, Thomas topscorer. Er wordt veel van hen verwacht.
De wedstrijd sleept zich voort, zoals te doen gebruikelijk bij dit soort erepotjes. Timo let nauwelijks nog op het spel, hij zuigt de sfeer in zich op, hij wil het ongrijpbare grijpen.
Thomas concentreert zich op de wedstrijd, hij houdt de looplijnen, de positiewisselingen in de gaten, hij luistert scherp naar het commentaar van trainer Klinsmann. Hij geniet niet, hij leert.
Zeven minuten voor tijd stoot Thomas Timo aan en wijst naar het veld. Daar loopt de Italiaanse rechtsback Massimo Oddo. Hij hinkt en maakt het universele ‘wisselen’-gebaar naar de zijkant. Daarna overlegt hij in het Italiaans met Klinsmann en wijst op zijn scheenbeen.
“Timo! Mach dich warm!”
Timo Heinze doet zijn trainingspak uit, trekt voor de vorm nog een paar sprintjes en holt dan het veld van de Allianz Arena in. De Hof van Eden van het voetbal.
Hij ziet zijn vader zitten, en zijn broer.
Ik ben er, denkt hij. Ik ben er echt.
Denken beim Spiel ist Scheisse
Het zal voor Timo Heinze altijd bij acht minuten in het eerste van Bayern München blijven. Een jaar na de afscheidswedstrijd van Kahn beëindigt Timo Heinze zijn carrière. Het is de zomer van 2010, hij heeft er net een teleurstellend jaar bij Unterhaching op zitten en is alle vertrouwen in eigen kunnen verloren.
Die zomer volgt hij het WK in Zuid-Afrika. Thomas Müller, zijn beste vriend, wordt topscorer van het toernooi.
Het is te veel voor Timo, de gedachten over het hoe en het waarom van zijn falen buitelen als kleine aapjes door zijn hoofd. Ergens op een bijveld van Unterhaching moet zijn zelfvertrouwen nog liggen.
Thomas zegt altijd: “Timo, je bent een Kopfmensch.” Hij heeft gelijk. En in de sport heb je niets aan je Kopf, anders dan als lichaamsdeel om de bal mee in het doel te werken. Hoe vaak heeft Thomas het niet tegen hem gezegd: “Denken beim Spiel is Scheisse.”
Nachspielzeit
Later die WK-zomer vliegt Timo Heinze naar Bali. Alleen. Hij, de Kopfmensch, moet nadenken. Daar, aan de andere kant van de wereld, zet hij zijn gedachten op papier. Hij noteert ze allemaal, al die gedachten die hij jarenlang als een slalomskiër heeft proberen te omzeilen.
Als hij terugkeert, laat hij zijn ouders en zijn broer het pak papieren gedachten lezen.
“Geef het uit,” zeggen ze. “Maak er een boek van.”
Dat doet Timo Heinze. Eind 2012 verschijnt Nachspielzeit.
Voorwoord: Thomas Müller.
