Waarom de kritiek op scheidsrechters elk gevoel voor proportie ontbeert
“Scheidsrechter Kamphuis faalt opzichtig,” constateerde de verslaggever van Utrecht-Heerenveen aan het einde van de samenvatting in Studio Sport. In een weekend waarin wederom vrijwel geen team de intentie toonde kampioen te willen worden, kwam die uitspraak wat potsierlijk over.
Waarom worden er eigenlijk nog steeds mensen scheids- of grensrechter, vraag je je weleens af. Op een laag niveau word je wekelijks vergast op cynisch commentaar van spelers, coaches en toeschouwers, en moet je in het slechtste geval voor lijf en leden vrezen.
“Schorsen graag!”
In de media wordt vaak schande gesproken van de onverkwikkelijkheden op de amateurvelden, waar alle respect voor de arbitrage lijkt te zijn verdwenen. Maar hoe serieus moeten we die woorden nemen, als op het hoogste voetbalniveau elke scheidsrechterlijke dwaling onder een vergrootglas wordt gelegd?
Natuurlijk mag er gesproken worden over foute beslissingen, maar de behandeling die Jochem Kamphuis gisteren ten deel viel na zijn inderdaad zwakke optreden tijdens Utrecht-Heerenveen ontbeerde elk gevoel voor proportie. NUSport schroomt niet om de leidsman een 1 te geven en weg te zetten met de woorden: “Schorsen graag! Niet eens goed genoeg voor het amateurvoetbal.”
Ook oud-scheidsrechter Mario van der Ende doet een duit in het zakje door te stellen dat we wekelijks kunnen constateren ‘dat incompetente scheidsrechters en assistent-scheidsrechters door hun instabiele optreden het competitieverloop bepalen’. Een uitspraak die Jochem Kamphuis – met zijn 27 jaar een scheidsrechter aan het begin van zijn carrière – toch maar lekker in zijn zak kan steken.
Ondertussen zijn we getuige van weliswaar een attractieve, maar toch vooral heel slechte competitie, waar elftallen weigeren van elkaar te winnen en wedstrijden vooral zo aantrekkelijk zijn omdat de regen aan fouten een surplus aan doelpunten mogelijk maakt. Weinig kritische noten daarover, de inmiddels geuzentitel ‘Mickey Mouse-competitie’ volstaat.
Een hand en een bedankje
In het amateurvoetbal valt de fragiele status van een scheidsrechter vaak op. Een beslissing wordt door betrokken spelers bij voorbaat al als fout beoordeeld, getuige de ‘reflex’ om het ongenoegen direct aan de scheids kenbaar te willen maken. Aandacht voor goed handelen is er vaak enkel na afloop van een wedstrijd waarbij een hand en een bedankje volstaan.
De media lijken eenzelfde patroon te kennen. Waar Jochem Kamphuis na zijn ongelukkige optreden zondag de schijnwerpers op zich gericht weet, daar blijft het optreden van Danny Makkelie, die het in de Groningse Euroborg aandurfde om tot twee keer toe de thuisploeg te bestraffen met een volstrekt terechte penalty, onderbelicht.
En waar de scheidsrechters weekend na weekend op glad ijs lopen, vrezend voor de publieke hoon die hun ten deel valt als er ergens iets over het hoofd gezien wordt, daar strompelt de Eredivisie vrolijk door, in de wetenschap dat aan het eind van het seizoen een minimaal aantal punten wellicht genoeg is voor het kampioenschap.
