En dan is nu de vraag wat Ernst Hirsch Ballin weet van Joris Demmink
Zaterdag had de Volkskrant een prachtige reconstructie van de beëindiging van de Molukse treinkaping bij De Punt. De auteur heeft geheime dossiers ingezien, en zijn conclusies zijn onvermijdelijk en verpletterend. Vanochtend gaat de krant er nog wat op door.
In een tijd waarin terrorisme en aanslagen wereldwijd normaal waren – bijzonder was vooral dat ze in de westerse wereld plaatsvonden – grepen ook Molukkers naar geweld. Nadat ze al dertig jaar door opeenvolgende Nederlandse regeringen aan het lijntje waren gehouden. Om niet te zeggen belazerd.
Van de groeiende agressie onder Molukse jongeren kreeg ik weet toen ik als dienstplichtig soldaat op Oudejaarsavond 1972 wacht liep op de Lunettenkazerne in Vught. Die kazerne werd alleen door prikkeldraad gescheiden van de barakkenkampen waar de Molukkers woonden. Niet die barakken waren de schande; de Molukkers weigerden te verhuizen naar gewone stenen huizen, dat zou een definitieve keuze zijn voor Nederland. Het waren KNIL-militairen, die waren wel wat gewend. En ze wilden terug naar hun geboortegrond, zoals hun was beloofd door de Nederlandse regering. Dát was de schande, Nederland deed uiteindelijk niks voor hen.
Die avond, op een donker en koud kazerneterrein, liep het me dun door de broek. Achter het prikkeldraad stonden rijen Molukse jongeren met een flink stuk in de kraag. Ze riepen de meest vreselijke dingen en zwaaiden met krissen. Volgens de geweldsinstructie die je als soldaat had, was je uzi ongeladen. De patroonhouder zat in je broekzak, om al te impulsief handelen te voorkomen. Die avond heb ik mijn uzi geladen toen iemand met een betonschaar het prikkeldraad begon door te knippen. Ik waarschuwde, en dat bleek gelukkig voldoende.
Ik wil maar zeggen: jaren voor de treinkapingen hing het al in de lucht.
Hoewel de Nederlandse regering het er in haar verklaringen op hield dat er gepast geweld was gebruikt en er zeker geen sprake is geweest van standrechtelijke executies, blijkt nu uit rapporten dat de zes gedode Molukse kapers ieder tientallen kogels in hun lichaam hadden. Maandagochtend verklaarde een betrokken schutter die dekkingsvuur moest geven voor de oprukkende mariniers dat er duizenden kogels werden afgeschoten op delen van de trein waar, door warmtedetectie, de kapers werden verondersteld.
De twee slachtoffers onder de Nederlandse gegijzelden blijken ook door eigen vuur gedood te zijn.
Dat alles was bekend, maar niet bij het Nederlandse volk.
De regisseur van deze communicatiestrategie, waarbij werd bepaald wat de Nederlandse bevolking wel maar vooral ook niet (de waarheid) hoefde te weten was een ambitieuze 27-jarige ambtenaar op het ministerie van Justitie: Ernst Hirsch Ballin. Hij wist wat er gebeurde en kende de autopsierapporten. Hij zorgde ervoor dat zijn minister, Dries van Agt, toen en nu kan zeggen dat hij er niet van wist. Het rapport van zijn ambtenaar bereikte hem nietl dat was een keuze.
Al die jaren heeft Hirsch Ballin zijn mond gehouden, ander handelen had zijn carrière in de weg kunnen staan. Ik geef het toe: mijn allergie voor zelfverklaard ethisch handelende personen met een verheven moraal – dat imago kleeft aan Hirsch Ballin – speelt bij dat type heel snel op.
Tijdens zijn ministerschap kreeg Hirsch Ballin met nog een akkefietje te maken: de verdenkingen tegen zijn hoogste ambtenaar, Joris Demmink. Volgens de geruchten maar inmiddels ook officiële aanklachten een hevig praktiserend pedofiel die voortdurend de hand boven het hoofd zou worden gehouden. Bijvoorbeeld door Hirsch Ballin, zo luidt althans de complottheorie.
Wat daarvan waar is, komt mogelijk boven water als de drie gerechtelijke procedures tegen de inmiddels gepensioneerde Demmink achter de rug zijn. Dat kan nog jaren duren.
Maar dat Hirsch Ballin ook in deze kwestie zijn lippen stijf op elkaar hield en houdt, daar moet u maar niet te veel waarde aan hechten. Het kan zijn dat hem inderdaad niets bekend is. Maar als het anders was, zou u het ook niet horen.
