Het luisterhoofd van Florian Jozefzoon
Er zijn twee soorten mensen: zij die luisteren en zij die luisteren en daar een speciale gezichtsuitdrukking voor hebben klaarliggen. (Je hebt ook mensen die altijd een luisterende uitdrukking op hun gezicht hebben, voor het geval er iemand tegen ze praat zonder dat ze dat doorhebben – dat zijn dezelfde mensen die altijd een paraplu bij zich dragen, voor het geval dat).
Mijn vader is zo iemand met een luisterhoofd. Wanneer iemand tegen hem spreekt, kantelt hij zijn hoofd twintig graden en trekt hij een ernstig gezicht, omdat veel van de dingen die mensen aan mijn vader vertellen ernstig zijn – maar het kan ook andersom werken: een ernstig luisterhoofd trekt ernstige verhalen aan.
Het is een nogal enthousiasmerend gezicht, zo’n luisterhoofd; je gaat er vanzelf meer van praten dan je eigenlijk van plan was.
(Niet zelden blijkt mijn vaders luisterhoofd een camouflagegezicht en heeft hij een hele luisterbeurt lang alleen aan kanaries of Frans Hals gedacht).
Ik wil maar zeggen: I know a luisterhoofd when I see one.
Open bomberjackarmen
Zaterdagavond, na hun overdreven nederlaag tegen Vitesse, gingen de spelers van PSV op een soort excuusronde naar de eigen fans.
Je moet maar durven: eerst met 2-6 van het veld gepoetst worden en dan in gesprek met mensen die een (niet te onderschatten) deel van hun identiteit ontlenen aan het wel en wee van hun favoriete voetbalploeg. Mensen die zó met hun liefde te koop lopen dat ze elke nederlaag ervaren als een publieke schandpaaltuchtiging, waarbij familieleden, collega’s en Facebook-kennissen met genoegen onbeperkt tomaten mogen gooien.
Bovendien zijn voetbalfans nogal emotioneel aangelegd en kanaliseren ze hun teleurstelling over tegenvallende resultaten af en toe door iets in de nabije omgeving stuk te maken: hun zitplaats, hun programmakrantje of hun buurman.
Je moet maar durven.
De PSV-spelers durfden – waarschijnlijk omdat Philip Cocu had gedreigd ze een week op te sluiten in het ballenhok als ze het niet deden.
Ze werden vreemd genoeg met open armen ontvangen.
De fans die zojuist nog hadden gejouwd om weer een flutprestatie, noodden de spelers in de warmte van hun bomberjackomhelzingen. Daarna volgden er discussies die zo lang duurden dat het vermoeden rees dat er en passant wat maatschappelijke problemen werden opgelost. Karim Rekik (net een week negentien jaar) stond de opgewonden fans te woord als een SP-lijsttrekker in verkiezingstijd de mensen op de markt van Blaricum.
Er waren opvallend veel mensen met witte petten bij.
Ji-Sung Park werd, bij gebrek aan gedeeld vocabulaire, vooral over zijn hoofd geaaid. Iets verderop was Memphis Depay met een fan verwikkeld in een discussie over een wedstrijdfase. Er werd gewezen, voorgedaan en nog eens gewezen.
Het wederzijdse begrip spatte er vanaf.
En toen was daar Florian Jozefzoon.
Een onovertroffen luisterhoofd
Hij was verzeild geraakt in een nogal dwingende omhelzing met een lichamelijke supporter, die op luide toon begripvolle dingen in zijn oor riep, terwijl hij met zijn vrije hand Jozefzoon in de afgetrainde buik porde.
Florian Jozefzoon keek in de verte, zijn ogen gericht op het niets.
Af en toe knikte hij schuldbewust, als een door de een of andere parlementaire enquêtecommissie op het matje geroepen fraudeur.
Een onovertroffen luisterhoofd was het.
De supporter bevoelde Jozefzoons wangen, sloeg hem vriendschappelijk op zijn schedel en fluistergilde hem nog wat tips toe.
Daarna riep hij Depay erbij, voor wie hij ook nog wat genegenheid en begrip over had.
Jozefzoon stond met zijn handen in zijn zij en beet op zijn lippen, waar misschien een antwoord lag te wachten waar het ’t moment niet voor was.
Vervolgens pakte de liefdevolle supporter Depay klemvast, en oreerde voort.
Na zijn afsluitende woorden gaf hij de linksbuiten een onhandig kusje op zijn haar.
Daarna verdween hij in het publiek en uit beeld, met genoeg begrip en kusjes voor de hele voetbalwereld.
Tot slot werd Jozefzoon in de houdgreep genomen door een figuur met een crèmekleurig petje. Gedurende tien seconden verdween zijn luisterhoofd in een PSV-jack, maat XL.
Toen hij even later was ontzet en eenzaam over het veld naar de kleedkamer liep, luisterde Florian Jozefzoon nog steeds. Zo leek het tenminste.
Leer mij mensen met luisterhoofden kennen: waarschijnlijk had hij de hele tijd aan kanaries of Frans Hals gedacht.
