Spring naar de content

Milan-Ajax: de werkelijkheid is een status quo van net niet vol geraakte omhalen in de laatste minuut

Er was nog -3 seconden te spelen toen Davy Klaassen zijn lichaam een kwartslag draaide, zich achterover liet vallen als een kleuter op tuimelcursus en zijn schoen tegen de bal zette.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Frank Heinen

Zijn voet trof de bal niet in het hart, maar een beetje aan de zijkant.
Te zacht en te zeer uit de richting boogde de bal naast het doel.
Meteen daarna floot Howard Webb een laatste maal.
Misschien maar goed ook.
Anders had het boek uit de Kluitman ‘Jonge Aanpakkers’-reeks over de kakelverse loopbaan van Davy Klaassen uit Hilversum op een haar na een volstrekt ongeloofwaardig hoofdstuk gekregen. Een omhaal, in de laatste seconde, in San Siro, na een wedstrijd tussen een onwillige en een onmachtige.

De blonde Snelle Jelle met de rode boerenzonenkonen
Davy, de blonde Snelle Jelle met de rode boerenzonenkonen, de David die gruwelijke Goliaths als Mexes, Muntari en Zapata ten val zou brengen.
Die Abbiati, de man die Alles Wat Er Al Eeuwen Mis Is Met Het Italiaanse Voetbal personifieert, zou hebben verschalkt met een heuse Fallrückzieher.
Die Kaká over het randje van het ravijn van de voetbalvergetelheid zou hebben geduwd.
Die met een enkel balcontactje Balotelli krankzinnig en Allegri werkloos zou hebben gemaakt.
Die voetbalromantiek had gebracht in een wereld waaruit romantiek wegens gebrek aan efficiency lang geleden met wortel en tak is verwijderd.

Niets was vandaag nog hetzelfde geweest als Davy Klaassen in de laatste seconde de bal vol op zijn rechterwonderpantoffel gekregen had: Mike van der Hoorn zou dan nu nog altijd Champions League spelen, eerlijkheid zou het langst duren en dromen zouden werkelijkheid kunnen worden.
Italianen zouden te verslaan blijken.
Frank de Boer zou vrolijk gekeken hebben.
Alles was veranderd.

Als Davy Klaassen, als Ajax…
Ik geloof dat ik dat niet overleefd zou hebben. Niet zo kort na Barcelona-thuis.
Maximaal één voetbalwonder per maand a.u.b.
Vandaag is de wereld nog ongeveer zoals-ie gisteren was.
Davy Klaassen is nog altijd het talent dat een belofte in zich draagt, geen nagekomen belofte die nog heldhaftiger was dan we al vermoedden.
Onrecht, pijn en negativiteit vieren nog altijd hoogtij in de SM-kelders van het San Siro.
Ajax de complimenten, Milan de punten.
En iedereen haat Mario Balotelli.
(In de volgende ronde van de Europa League zal Ajax met 3-1 van een Roemeense subtopper verliezen. En niemand zal echt verbaasd zijn).
Alles blijft bij het oude. Wat rustgevend is.
Er verandert al voldoende, tenslotte.

De werkelijkheid
En toch, als Davy…
Maar: als telt niet in de voetballerij.
Want ook clichés blijven hetzelfde. In elk geval tot Davy Klaassen ze op een geschikt moment aan gort trapt.
Dat moment komt. Ooit.
Tot die tijd doen we het maar met de werkelijkheid alias: de status quo van net niet vol geraakte omhalen in de laatste minuut.